Akta notarialne 1934-1946 sygn.1-26; repertoria 1935,1939-1946 sygn.27-30; skorowidze 1935-1944 sygn.31-36;

W latach 1917-1933 powstało dziewięć projektów ustawy , której ostateczna wersja pod nazwą „Prawo o notariacie” została ogłoszona 27 X 1933 r. jako rozporządzenie Prezydenta RP i weszła w życie 1 I 1934 r. . Prawo to tworzyło nowoczesny notariat, regulowało zasady istnienia całej tej instytucji, stanowiło jego synonim. W rozporządzeniu znaleźć można odniesienia do tradycji notarialnej wykształconej w XIX w. przez państwa zaborcze, ale także hasło programowe: „wolny notariat w wolnej Polsce” . Instytucje notarialne przed wprowadzeniem Ustawy dnia 27 października 1933 r. „Prawo o notariacie”, funkcjonowały na podstawie Ustaw XIX – wiecznych. Rejentów następnie Notariuszy obowiązywały: -Ustawa Notarialna z 1866 r. (t. XVI, cz. 1 Zbiór Praw) -Ustawa Notarialna z dnia 25 lipca 1871 r. -Ustawa Notarialna z dnia 25 grudnia 1876 r. -Dekret Rady Regencyjnej z dnia 3 lipca 1918 r. Notariusz był funkcjonariuszem publicznym. Pełnił swoje obowiązki we właściwości danego Sądu Okręgowego, do którego przydzielał go Minister Sprawiedliwości. Nadzór nad notariatem sprawował Prezes Sądu Okręgowego, przed którym notariusz składał przysięgę. Do kompetencji notariusza lub jego zastępcy należało sporządzanie aktów notarialnych, poświadczeń, wydawanie wypisów i odpisów, doręczanie wezwań, spisywanie protokołów, protestowanie weksli, czeków i innych dokumentów. Notariusze zobowiązani byli do prowadzenia repertoriów, skorowidzów, księgi depozytów. Po upływie każdego roku notariusz zobowiązany był włączyć w porządku chronologicznym wszystkie przejęte przez siebie akta wraz z załącznikami w zeszyt. Następnie ponumerować, przesznurować, opieczętować i przekazać z repertoriami i skorowidzami do archiwum hipotecznego. Lata wojny to okres tzw. „wielkiej przerwy” w funkcjonowaniu notariatu polskiego . Jedynym obszarem, na którym w latach wojny istniał, choć w ograniczonym zakresie, polski notariat było Generalne Gubernatorstwo. Tutaj obok polskiego działał również notariat niemiecki, powołany w grudniu 1941 roku . Jego właściwości zawierały się w obrębie sądownictwa niemieckiego. Na stanowisko notariusza mógł być jedynie wezwany niemiecki adwokat, posiadający zezwolenie na otwarcie kancelarii w Generalnym Gubernatorstwie. W momencie nominacji niemieckiego notariusza w danym okręgu ustawały kompetencje notariuszy polskich do sporządzania aktów notarialnych w zakresie sądownictwa niemieckiego . Największa była jednak ingerencja władz hitlerowskich w funkcjonowanie samorządu notarialnego. Notariusz Jan Zaborowski działał przy Urzędzie Hipotecznym Sądu Grodzkiego w Chmielniku. Siedziba kancelarii mieściła się w Chmielniku. Zasięg działania obejmował ówczesny powiat stopnicki z miastem Chmielnik

dawny numer zespołu 23/556 w oddziale zamiejscowym w Pińczowie