księgi urodzeń, małżeństw, zgonów 1826-1858, 1860, 1862-1867, 1869-1887, 1889, 1891-1892, 1895-1897, 1899-1907, 1909, 1912 sygn.1-74

W Królestwie Polskim w 1825 r. nastąpiła zmiana organizacji urzędów stanu cywilnego. Sieć urzędów dotąd oparta o administracyjny podział miast i gmin teraz została przyporządkowana do administracyjnego podziału gmin wyznaniowych. Postanowieniem księcia namiestnika z 3.XI.1825 r. do spisywania aktów stanu cywilnego dla wyznań niechrześcijańskich (Żydów i mahometan) wyznaczeni zostali burmistrzowie lub zastępujący ich urzędnicy. Dla Żydów ogłoszone zostało dodatkowo postanowienie Rady Administracyjnej z 7.IX.1830 r., według którego rabini powinni wpisywać, po odbyciu obrządku religijnego, właściwe informacje do akt stanu cywilnego. Kontrolę nad tymi aktami pozostawiono nadal w gestii urzędników cywilnych. Wpis musiał być dokonany w języku polskim. Rabini zobowiązani byli do prowadzenia księgi podzielonej na trzy części: urodzonych, zaślubionych i zmarłych. Księga ta, jako duplikat, powinna być zamknięta każdego roku i oddawana do archiwum hipotecznego właściwego sądu pokoju. Jeden egzemplarz pozostawał w miejscu wytworzenia. Był to unikat, na który składały się trzy księgi (urodzonych, zaślubionych i zmarłych), w których akta wpisywano tak długo, aż zapisano całą księgę. Unikaty i duplikaty musiały mieć numerowane stronice. Zapisy w księgach stanu cywilnego od 1868 r. prowadzono w języku rosyjskim, na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w Królestwie Polskim .