Na zawartość zespołu składa się: I. Dokumentacja aktowa: 1. Działalność popularyzatorska Instytutu i sekcja orientalistyczna - sygn. 1-2, 2. Korespondencja Instytutu - sygn. 3, 3. Studium Polonistyczne przy Instytucie - sygn. 4-21, 4. Kurs drukarsko-wydawniczy przy Instytucie - sygn. 22, 5. Informacje na temat działalności Instytutu - sygn. 23, 6. Dokumentacja zebrana przez Instytut - sygn. 24-30. II. Materiały ulotne: 1.Szkolnictwo i nauka - sygn. 31-54, 2. Kultura i sztuka - sygn. 55-101, 3. Życie społeczno-polityczne - sygn. 102-137, 4. Zdrowie - sygn. 138-141, 5. Religia - sygn. 142-152.

Instytut Polski w Bejrucie powstał w kwietniu 1945 r. z inicjatywy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Londynie. Jego pierwotna nazwa brzmiała Polski Instytut Studiów Bliskiego Wschodu w Bejrucie i miał się on zajmować prowadzeniem badań orientalistycznych. W niecały rok później zmieniono nazwę Instytutu na Instytut Polski w Bejrucie i rozszerzono jego działalność. W ramach działalności naukowej Instytut prowadził 2 sekcje: orientalistyczną i ekonomiczną, której członkowie prezentowali swoje badania na posiedzeniach naukowych. Pracowali oni także na uiwersytetach bejruckich i tam też publikowali. Instytut również podjął działalność wydawniczą, publikując od 1949 r. "Teki Bejruckie". Oprócz badań naukowch Instytut zorganizował m.in.w 1946 r 2-letnie Studium Polonistyczne oraz roczne Studium Ekonomiczno-Handlowe. W 1947 r. w ramach Instytutu utworzona została Polska Szkoła Malarska i Rysunku. Ponadto Instytut uczestniczył w działalności oświatowej wśród polskich uchodźców w Libanie, zwłaszcza od 1950 r. prowadząc tzw. odczyty wtorkowe. Ostatni odczyt miał miejsce 30 czerwca 1950 r. Wówczas też nastąpiła ostateczna ewakuacja Polaków z Libanu, która zamknęła działalność Instytutu.