sygn. 1-19 dowody do akt małżeństw z lat 1922-1940. sygn. 20-21 - księgi małżeństw i zgonów z lat 1938-1939.

Kodeks Cywilny Napoleona w 1808 r. wprowadził świeckie urzędy stanu cywilnego. Po raz pierwszy na ziemiach polskich wprowadzona została jednolitą świecka rejestrację urodzeń, małżeństw i zgonów dla wszystkich obywateli, niezależnie od wyznania. W 1809 r. obowiązek prowadzenia akt stanu cywilnego nałożono na duchownych - przełożonych parafii. Urzędników stanu cywilnego mianował minister sprawiedliwości, a następnie Komisja Spraw Wewnętrznych i Duchownych. Zmiany w prowadzeniu akt stanu cywilnego wprowadził w 1825 roku Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego. Zawarte w nim przepisy o aktach stanu cywilnego (art. 71-142) uchylały świecką rejestrację akt stanu cywilnego dla wyznań chrześcijańskich, zachowując ją jedynie dla innych wyznań niechrześcijańskich (Żydów, Mahometan). Na mocy art.. 71, akta stanu cywilnego dla wyznań chrześcijańskich połączone zostały z metrykami kościelnymi (sporządzenie aktu metrykalnego poprzedzone było obrządkiem religijnym). Proboszcz parafii rzymskokatolickiej pełnił jednocześnie funkcje urzędnika stanu cywilnego. Każdy akt stanu cywilnego musiał być zapisany równolegle w dwóch księgach: w pierwszej zwanej "unikatem", która pozostawała na miejscu w parafii i w drugiej, zwanej "duplikatem" lub księgą wtóropisów, składanej corocznie dla większego bezpieczeństwa do archiwum hipotecznego sądu. Unikaty zakładane były dla każdego rodzaju aktu - oddzielnie rejestrowano urodzenia, małżeństwa i oddzielnie akta zgonów. Księgi te prowadzone były przez dowolną liczbę lat, aż do całkowitego zapisania księgi. Natomiast księga duplikatów podzielona była na trzy części, w pierwszej zapisywano akta urodzeń, w drugiej części akta małżeństw, w trzeciej akta zgonów. Księgę tę po upływie roku przekazywano do archiwum hipotecznego sądu. Prowadzący akta stanu cywilnego zobowiązany był ponumerować karty każdej księgi przed rozpoczęciem w niej zapisów. W ostatnim dniu każdego roku utrzymujący księgi stanu cywilnego zobowiązany był zamknąć je krótkim protokółem w ustalonej formie. Kontrolę ksiąg metrykalnych pod względem zgodności wpisów w parafiach katolickich przeprowadzali dziekani dekanatów, którym podlegały poszczególne parafie. Ta forma prowadzenia ksiąg stanu cywilnego ( z niewielkimi zmianami) utrzymała się przez cały XIX wiek i okres międzywojenny. W okresie okupacji niemieckiej (1939-1945) na terenach włączonych do Rzeszy funkcjonowały świeckie urzędy stanu cywilnego (Standesamt). Po zakończeniu działań wojennych, wydany 25 IX 1945 r. Dekret "Prawo o aktach stanu cywilnego", zamykał wyznaniową rejestrację akt stanu cywilnego, wprowadzając świeckie urzędy stanu cywilnego. Zapisy w księgach stanu cywilnego prowadzone były w języku polskim, za wyjątkiem lat 1868-1914, kiedy to Rozporządzeniem Komitetu Urządzającego Królestwa Polskiego z dnia 10/22 listopada 1867 r., do wszystkich urzędów obowiązkowo wprowadzony został język rosyjski.