1) Akta testamentowe z lat 1825-1886 (sygn. 1-12, 23, 25-30), 2) Akta spadkowe z lat 1862-1870 (sygn. 13-15, 24), 3) Akta generalne z lat 1836-1872 (sygn. 16-22)

Rozporządzenie królewskie z 2 stycznia 1849 r. wprowadziło w Prusach nową organizację sądownictwa. Sądami pierwszej instancji zostały sądy powiatowe (Kreisgericht), a w miastach sądy miejskie (Stadtgericht). Sądy dzieliły się na dwa wydziały (Abteilunge), które połączone pod kierownictwem dyrektora tworzyły plenum. Wydział I zajmował się sprawami spornymi cywilnymi i karnymi, w tym sprawami kredytowymi i przymusowej sprzedaży. Wydział II obejmował sprawy niesporne tj. opiekuńcze, kurateli, testamentów i spadków, hipoteczne, dobrowolne układy. W sprawach cywilnych sądy orzekały bez względu na wartość przedmiotu sporu, natomiast w sprawach karnych za wyjątkiem tych zastrzeżonych dla sądów apelacyjnych i ciężkich przestępstw kryminalnych, w których wyroki orzekane były przez sądy przysięgłych (Schwurgerichte). Sądami odwoławczymi dla sądów powiatowym były sądy apelacyjne (Apellationsgericht). Przy każdym sądzie istniał urząd prokuratora, poległy ministrowi sprawiedliwości. Przedstawicielami stron byli adwokaci (Rechtsanwalt), mianowani przez ministra sprawiedliwości, uważani za urzędników państwowych, ale wynagradzani przez strony, a nie przez państwo. Sądy powiatowe funkcjonowały do reformy sądownictwa w 1877 r. i z początkiem października 1879 r. zostały zastąpione przez sądy obwodowe.