urodzenia z lat 1818-1821, 1823-1874, małżeństwa z lat 1818-1821, 1823-1874, zgony z lat 1818-1821, 1823-1874

Obowiązek rejestracji parafialnej ochrzczonych i zaślubionych wprowadzały na ziemiach polskich synody potrydenckie w latach 1579-1602, rejestrację zgonów wprowadzono w 1631 r. W rezultacie księża prowadzili księgi: ochrzczonych, bierzmowanych, zaślubionych, zmarłych i wykazu parafian, a stan ksiąg był kontrolowany przez biskupa w trakcie wizytacji parafii. Następnie, od 1794 r. w zaborze pruskim obowiązkowe rejestry urodzeń, małżeństw i zgonów uzyskały rangę dokumentów publiczno-prawnych, i dalej prowadzili je duchowni. Zostali oni także zobowiązani do sporządzania uwierzytelnionych odpisów aktów; były one przechowane w sądzie I instancji, właściwym dla miejscowości należących do parafii. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 18008 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Jednolity system rejestracji aktów stanu cywilnego dla wszystkich obywateli, niezależnie od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., kiedy powstały urzędy stanu cywilnego.

W zespole zmikrofilmowano 121 j. a. o sygn.: 1-23 (nr O: 1385-1407), 24-31 (nr O: 1409-1416), 32-56 (nr O: 1418-1442), 57-75 (nr O: 1444-1462), 76-106 (nr O: 1462-1492), 107-117 (nr O: 1494-1504), 129 (nr O 1408), 131 (nr O 15559), 132 (nr O 1443), 133 (nr O 1493) oraz zdigitalizowano sygnatury 1-129, 132-133