urodzenia za lata 1835-1847, małżeństwa za lata 1835-1847, zgony za lata 1816-1847, 1855-1908 (za lata 1855-1908 tylko skorowidz)

W latach 1794-1812 rejestrację urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów prowadziły magistraty. Na mocy edyktu z 11 III 1812 r. w sprawie obywatelskiej sytuacji Żydów, podzielono ich na dwie grupy: naturalizowanych (mających stałe zajęcie, miejsce zamieszkania i zdecydowanych na przyjęcie dziedzicznego nazwiska) i nienaturalizowanych. Naturalizowani Żydzi byli wpisywani na listę "obywateli" państwowych. Od 1812 r. Żydzi ci zostali zobowiązani do rejestracji urodzeń, małżeństw, rozwodów i zgonów przed miejskimi władzami policyjnymi lub przed landratem (mieszkańcy wsi). 30 III 1847 r. wydano rozporządzenie w sprawie cywilnego poświadczania urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów oraz dysydentów. Na mocy ustawy z 23 VII 1847 r. o rejestracji stanu cywilnego Żydów funkcje te przejęły sądy powiatowe (od 1849 r.). Jednolitą rejestrację cywilną, niezależną od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., gdy powstały urzędy stanu cywilnego.