Działalność polityczna i wojskowa Sosnkowskiego: „mobilizacja pracy”, ludność wiejska na Kresach Wschodnich, zjazd legionistów w Krakowie, pomoc wojska dla polskiego lotu do stratosfery, dzielnica im J. Piłsudskiego w Warszawie -korespondencja, memoriały, notatki, 1938, 1939, sygn. 1-10; Kontakty Sosnkowskiego z władzami: francuskimi, watykańskimi, węgierskimi, angielskimi i niemieckimi, stosunki Polski z Iranem- korespondencja, memoriały, raporty, notatki, 1928-1939, sygn. 11-19; Korespondencja prywatna, życzenia podkomendnych, prośby różnych osób o poparcie i interwencję, 1917-1939, sygn. 20-26.

Kazimierz Sosnkowski (1885 – 1969), działacz niepodległościowy, dowódca wojskowy, polityk. Po uzyskaniu świadectwa maturalnego w Gimnazjum Klasycznym w Petersburgu podjął studia wyższe politechniczne, przerywane wielokrotnie ze względu na zaangażowanie w działalność w strukturach partyjnych (od 1905r. członek Polskiej Partii Socjalistycznej, po rozłamie w szeregach jej Frakcji Rewolucyjnej) i wojskowych (jako komendant okręgów warszawskiego, radomskiego i dąbrowskiego Organizacji Bojowej PPS, szef sztabu i zastępca komendanta Związku Walki Czynnej). W latach I wojny światowej zastępca komendanta i szef sztabu I Brygady Legionów (wielokrotnie samodzielnie dowodzący tą jednostką i wyróżniający się osobistą odwagą na polu walki). Po tak zwanym kryzysie przysięgowym osadzony w twierdzy Wesel a następnie w Magdeburgu. Po odzyskaniu niepodległości wiceminister spraw wojskowych (1919-1920), członek Rady Obrony Państwa i dowódca Armii Rezerwowej w 1920r. (na północnym odcinki frontu wojny polsko-bolszewickiej), minister spraw wojskowych (1920-1924), dowódca Okręgu Korpusu w Poznaniu. W trakcie zamachu majowego próbował popełnić samobójstwo. Po rekonwalescencji mianowany w 1927r. inspektorem armii oraz w 1928r. przewodniczącym Komitetu do spraw Uzbrojenia i Sprzętu przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, dwukrotnie pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Po śmierci J. Piłsudskiego odsunięty na boczny tor życia politycznego i wojskowego (choć przez sporą część obozu sanacyjnego był postrzegany jako naturalny jego następca w armii). Po wybuchu II wojny światowej początkowo bez przydziału wojskowego, mianowany 10 września 1939r. dowódcą Frontu Południowego, de facto mógł kierować jedynie Armią „Małopolska” i pomimo jej rozpaczliwego położenia operacyjnego czynił to energicznie i aktywnie na miarę posiadanych środków bojowych. Po ustaniu walk przedostał się do Francji, gdzie mianowany został w listopadzie 1939r. komendantem głównym Związku Walki Zbrojnej (stanowisko to piastował do czerwca 1940r., do momentu przeniesienia Komendy Głównej do teren okupowanych ziem polskich). Mianowany wprawdzie przewodniczącym Komitetu Politycznego Rady Ministrów Rządu na uchodźstwie, w rzeczywistości był ponownie odsunięty od głównego nurtu życia politycznego i wojskowego. Po śmierci W. Sikorskiego mianowany Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych, zdymisjonowany we wrześniu 1944r. pod naciskiem aliantów (po szeregu krytycznych pod ich kątem wypowiedzi w kontekście braku skutecznej pomocy dla Powstania warszawskiego). Po wojnie pozostał na emigracji, po bezskutecznych próbach zjednoczenia środowisk emigracyjnych skupił się na działalności publicznej i publicystycznej.