Akta notarialne 1911 – 1924, sygn. 1 – 35, - Akta notarialne 1925 – 1931 sygn. 50 – 87, - Repertorium 1912 – 1915, sygn. 36 – 39 , - Repertorium 1925 – 1930 sygn. 88 – 93, - Skorowidz 1912 – 1924, sygn. 40 – 49, - Skorowidz 1925 – 1931 sygn. 94 – 100, księgi prostestów z weksli 1911, 1919-1930 sygn. 101-108

Organizację notariatu w początkowym okresie normowała ustawa notarialna dla Księstwa Warszawskiego z 1808 roku. Wprowadziła ona podział na : pisarzy aktowych ( działających przy Sądzie Apelacyjnych w Warszawie, którzy swoje czynności mogli wykonywać na terenie całego kraju ), rejentów kancelarii ziemiańskiej ( działających przy Trybunałach Cywilnych , wykonujących czynności notarialne w okręgu Trybunału ) i rejentów ( notariuszy ) kancelarii okręgowych ( działających przy Sądach Pokoju i na ich terenie spełniających swoje funkcje ). Ustawy hipoteczne z 1818 r. i 1825 r. zniosły funkcję pisarzy aktowych i zmieniły nazwę notariuszy urzędujących przy hipotekach na rejentów okręgowych. Zwierzchnictwo nad notariatem sprawowała Komisja Rządowa Sprawiedliwości a bezpośredni nadzór odpowiednie sądy. Reforma sądownictwa w Królestwie Polskim przeprowadzona w 1875 r. wprowadziła także w życie rosyjską ustawę notarialną z 1866 r. i na jej podstawie wprowadzono podział notariuszy na urzędujących przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych i sądów pokoju. Notariuszy mianowała Izba Sądowa Warszawska na wniosek Prezesa Sądu Okręgowego. Jako urzędowy wprowadzono język rosyjski. Wyżej wymienione przepisy ( ze zmianami ) obowiązywały do 1934 r., kiedy to na mocy rozporządzenia Prezydenta RP z dn. 27 X 1933 r. wprowadzono jednolite dla całego kraju prawo o notariacie. Określiło ono prawa i obowiązki notariuszy oraz powołało do życia izbę notarialną i radę notarialną. Przepisy te obowiązywały do 1952 r., kiedy to na mocy ustawy z dnia 25 V 1951 r. „ Prawo o notariacie” zlikwidowano prywatne kancelarie notarialne powołując do życia Państwowe Biura Notarialne, działające przy Sądach Powiatowych. Notariusze byli urzędnikami publicznymi, którzy działali w interesie państwa jednocześnie ich działalność miała charakter prywatnoprawny pobierali bowiem wynagrodzenie za wykonywanie określonych czynności.