księgi UMZ z lat 1829-1835, 1837-1838, 1840-1841, 1844-1848, 1850-1860 sygn. 1-27, 18. Alegaty z lat 1840, 1844-1846, 1848, 1850-1856, 1858-1860 sygn. 28-43, alegata do aktów małżeństw 1841, sygn. 44

Na mocy art.. 69 konstytucji z 1807r wprowadzony został w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, a wraz z nim urzędy i księgi stanu cywilnego. Dekret Fryderyka Augusta z 23. 02.1809r regulował sposób prowadzenia akta stanu cywilnego (Dz PKW nr 9/10 art.. 1-12). W zasadzie księgi mieli prowadzić świeccy urzędnicy, w praktyce obowiązki te powierzono duchownym. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego (Dz. P. KP T.10) w 1825r akta stanu cywilnego złączono z księgami kościelnymi. Proboszcz parafii był jednocześnie urzędnikiem stanu cywilnego, postanowieniem księcia namiestnika z 3.11. 1825r do spisywania aktów stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich wyznaczeni zostali burmistrzowie lub ich zastępcy. Dla Żydów obowiązywały dodatkowe postanowienia Rady Administracyjnej z 7.09.1830r wg którego rabini powinni wpisywać po odbyciu obrządku religijnego, informacje do akt stanu cywilnego. Żydzi często nie wywiązywali się z obowiązku sporządzenia akt w ciągu 8 dni od narodzin dziecka. Akt małżeństwa osób wyznania niechrześcijańskiego spisywano w urzędzie tuż po ceromonii zaślubin , w obecności zaślubionych, rabina, 2 świadków. Kontrole powierzono urzędnikom cywilnym. 24.06.1836 ukazało się prawo o małżeństwie (DzP KP T.18), które skutki cywilne zawarcia aktu oddawało sądom cywilnym. Wobec osób wyznania mojżeszowego wydano wiele dodatkowych przepisów np.. O zapowiedziach (KRS iOPZ 29.12.1825, 26.03.1827, 14.07.1827), o zaprowadzeniu okręgów dozorów bożniczych (RA- 7.09.1830 DzP T. XIII s.147), o prowadzeniu ksiąg wyznań niechrześcijańskich (KU -24.10.1869, 15.01. 1871). Początkowo księgi prowadzono w języku polskim, od 1.01. 1868r na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w języku rosyjskim. Dekretem z 25.09.1945r wprowadzona została od 1.01. 1946r świecka rejestracja stanu cywilnego wykonywana przez świeckie urzędy stanu cywilnego. Księgi prowadzono w formie duplikatów służących do zapisywania urodzeń, małżeństw, zgonów z jednego roku lub unikatów, gdzie zapisywano jeden rodzaj zdarzeń (tylko urodzenia, tylko małżeństwa, tylko zgonu) w jednej księdze z kilku lat aż do wyczerpania kart. Duplikaty przechowywały archiwa hipoteczne sądu pokoju, drugi w miejscu tworzenia. Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez urzędnika sprawowały władze sądowe (do 1901r). W XVII w do Łosic napłynęli licznie Żydzi, zachęceni licznymi przywilejami, jakie posiadało miasto oraz specjalnym manifestem króla Jana III Sobieskiego pozwalającym im na swobodne osiedlanie się i działalność gospodarczą. Po I wojnie Łosice liczyły 3888 osób, w tym 2708 Żydów. Okręg Bożniczy w Łosicach należał do Powiatu Konstantynowskiego, w którym były jeszcze okręgi w Konstantynowie, Sarnakach, Janowie. Pierwszy w Rzeczpospolitej Spis Powszechny przeprowadzony w 1921 roku informuje o tym, że w niespełna czterotysięcznym miasteczku mieszkało ich 70%. W 1941 r. ludność żydowską przeniesiono do getta. 22 sierpnia 1942 Żydów z getta w Łosicach, dokąd wcześniej przybyli Żydzi z Sarnak, popędzono do Siedlec, skąd w następnym roku wywieziono do Treblinki. W wyniku nalotów lotniczych zbombardowana została żydowska bożnica, pozostał cmentarz zdewastowany, zamieniony na park, zachowały się fragmenty zniszczonych nagrobków.

Zmikrofilmowane księgi UMZ z lat 1829-1860 nr 316370-316396