Materiały Hermana Rappaporta zostały przekazane jako darowizna przez żonę, Annę Rappaport w latach 1982 - 1983(ks.nab.1672 i 1700). Spuścizna została uporządkowana i zinwentaryzowana przez Izabelę Gass w 2017 r. Rozmiar zespołu wynosi 2,80 m.b. i zawiera materiały z lat 1917 - 1981. Została podzielona na 7 zasadniczych grup zgodnie z metodami porządkowania przyjętymi w PAN Archiwum w Warszawie. Grupa I, licząca 79 jednostek archiwalnych i zawierająca materiały z lat 1950 - 1980 została podzielona na 5 podgrup: A. Prace, artykuły, B. Wykłady, C. Recenzje, D. Wystawy, E. Materiały warsztatowe.Archiwalia zostały uporządkowane chronologicznie i rzeczowo. Na szczególna uwagę zasługują materiały warsztatowe, w tym wypisy z akt generał-gubernatorów znajdujących się w AGAD. Grupa II, licząca 8 jednostek archiwalnych z lat 1950 - 1980, zawierająca materiały działalności organizacyjno-naukowej, dydaktycznej, wydawniczej i społeczno-politycznej została podzielona na 4 podgrupy: A. Szkoły wyższe, B. Praca w innych instytucjach, C. Działalność wydawnicza, D. Działalność społeczno-polityczna. Do uporządkowania zastosowano układ chronologiczny i rzeczowy. Grupa III, licząca 8 jednostek archiwalnych z lat 1927 - 1978 zawiera materiały biograficzne , m.in. życiorysy, wykaz prac własnych, dokumenty osobiste. Grupę zamyka jednostka z fotografiami Hermanna Rappaporta. Korespondencja wychodząca i wpływająca z lat 1947 - 1978, zgromadzona w grupie IV, składa się z 4 jednostek archiwalnych, w tym jest 1 jednostka korespondencji wychodzącej. Kopie pism wychodzących oraz listy wpływające ułożono alfabetycznie. Grupa V, licząca 1 jednostkę archiwalną, zawiera materiały z lat 1966 - 1969 dotyczące twórcy zespołu. Są to recenzje jego prac. W grupie VI, liczącej 2 jednostki archiwalne, umieszczono materiały osób obcych z lat 1948 i b.d. Znajduje się tam m.in. wspomnienia Aleksandra Kaczyńskiego z Rosji z lat 1917 - 1920. Grupa VII - Załączniki, licząca 6 jednostek archiwalnych z lat 1917 - 1979 zawiera artykuły i nadbitki prac H. Rappaporta oraz prasę w j. polskim z czasów Rewolucji Październikowej. W grupie tej umieszczono także medale otrzymane przez twórcę. W PAN Archiwum w Warszawie spuściźnie nadano sygnaturę III 255. W Systemie Ewidencji Zasobu Archiwalnego SEZAM zespół otrzymał numer 368. Inwentarz liczy 107 jednostek archiwalnych. Dołączono do niego 8 aneksów.

Henryk Rappaport urodził się 28 sierpnia 1899 r. w Hutarze (obecnie Ukraina) w rodzinie żydowskiej jako syn Samuela i Sary. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Skole, podjął naukę w gimnazjum w Stryju, które ukończył w 1919 r. Był jednym z założycieli Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej (od 1923 r. Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy), współzałożycielem miejskiej organizacji komunistycznej i II sekretarzem komitetu Miejskiego i Okręgowego w Stryju w II połowie lat 20-tych. Za swoją działalność komunistyczną był wielokrotnie aresztowany i osadzony w więzieniu, m.in. w latach 1921 - 1923. Po wyjściu z więzienia został nauczycielem w szkołach prywatnych w Kowlu i Stryju. W latach 1926 - 1928 studiował historię i nauki społeczne na Uniwersytecie Lwowskim. Doktoryzował się w 1934 r. Po zajęciu wschodnich ziem II RP przez Armię Czerwoną został inspektorem Wydziału Oświaty w Kowlu (wrzesień 1939 - styczeń 1940), kierownikiem Wydziału Oświaty w Zabłociu (luty 1940 - lipiec 1940), wykładowcą w Instytucie Doskonalenia Nauczycieli w Drohobyczu (sierpień 1940 - czerwiec 1941). Po ataku Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941 r. ewakuowany został do Tormosino w obwodzie stalingradzkim, gdzie pracował w szkole średniej. W czerwcu 1942 r. ochotniczo wstąpił do Armii Czerwonej, ranny w bitwie pod Stalingradem, został zdemobilizowany w 1943 r. W latach 1943 - 1945 pracował jako lektor w komitecie miejskim WKP(b) w Barnaule (Ałtajski Kraj) oraz jako wykładowca historii w szkole partyjnej NKWD. W 1945 r. powrócił do Lwowa i rozpoczął pracę w Okręgowym Archiwum Historycznym we Lwowie, a później na Uniwersytecie im. Iwana Franki. W 1946 r. repatriował się do Polski, wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej i został kierownikiem Archiwum Wydziału Historii Partii KC PPR w Warszawie, a następnie wykładowcą w Centralnej Szkole Partyjnej przy KC PZPR i Szkole Dyplomatyczno-Konsularnej MSZ. W 1955 r. rozpoczął pracę jako kustosz w Archiwum Głównym Akt Dawnych, od 1961 r. jako kierownik Oddziału III. W 1970 r. przeszedł na emeryturę. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1948 r.), Rady Redakcyjnej Wydawnictw NDAP (od 1955 r.), Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki - Sekcji Archiwalnej(od 1958 r.). Napisał ponad 70 artykułów i publikacji z dziedziny historii ruchów robotniczych w Polsce i Rosji, rewolucji 1905 r. i Rewolucji Październikowej, opublikowanych w prasie codziennej ("Czerwony Sztandar", "Nowe Drogi", "Trybunie Wolności", "Za Wolność i Lud") i naukowej ("Archeion" czy "Kwartalnik Historyczny"). Publikował także materiały źródłowe z Archiwum Głównego Akt Dawnych. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959), Za Pobiedu nad Germancem w wielikoj oteczestwiennoj wojnie 1941 - 1945 (1962), Odznaką Grunwaldzką (1976), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1976). Hermann Rappaport był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona wraz z synem zginęła podczas II wojny światowej. Z drugą żoną Anną Wajnber zawarł związek małżeński w 1948 r. Małżeństwo pozostało bezdzietne. Zmarł 15 lipca w 1978 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

brak