Samorząd miejski, wybory, sprawy urzędników, nominacje burmistrzów, statuty deputacji miejskich, pomocniczy personel biurowy, kasa zapomogowa dla wdów i sierot po urzędnikach, wypadki śmiertelne w mieście, nadzór sanitarny nad mięsem z miejskiej rzeźni, utrzymanie dróg i mostów, budżet (1944 r.), sprawozdania gospodarcze, statystyka, z lat 1841–1944, 19 j.a.

Ziemia lęborska w 1310 r. dostała się pod panowanie krzyżackie. Jednak dopiero w 1341 r. wielki mistrz krzyżacki Dietrich v. Altenburg lokował Lębork na prawie chełmińskim. W 1440 r. miasto przyłączyło się do Związku Stanów Pruskich, sprzeciwiając się Krzyżakom. W 1455 r. Lębork wraz z ziemią lęborską został przez Kazimierza Jagiellończyka przekazany pod opiekę księciu pomorskiemu Erykowi II. Po II pokoju toruńskim (1466 r.) miasto weszło jako lenno polskie (wraz z ziemiami lęborską i bytowską) w skład Pomorza. W 1507 r. książę Bogusław X odnowił osadzie wszystkie otrzymane dotąd przywileje. W latach dwudziestych XVII w. Lębork liczył łącznie 186 budynków mieszkalnych i gospodarczych. W całym omawianym okresie miasto pełniło funkcję lokalnego centrum rzemieślniczo-handlowego, odgrywając pewną rolę w wymianie lądowej między Pomorzem a Gdańskiem. Po wymarciu dynastii Gryfitów (1637 r.) Lębork został włączony do Rzeczpospolitej. Jednak na mocy traktatów welawsko-bydgoskich (1657 r.) miasto przeszło w ręce elektorów brandenburskich. W 1662 r. w ośrodku utworzono sąd krajowy i trybunał. XVIII w. przyniósł Lęborkowi powolny rozwój ekonomiczny, a liczba jego mieszkańców wzrosła do ponad 1300 osób. W drugiej połowie XIX w. do ożywienia gospodarczego w mieście przyczyniła się budowa linii kolejowych łączących je ze Słupskiem i Gdańskiem (1870 r., część linii Szczecin–Gdańsk), Łebą (1899 r.) oraz Bytowem (1902 r.). Rozwój rzemiosła i drobnego przemysłu przyczynił się do wzrostu ludności ośrodka z: 1548 osób w 1811 r. do ponad 5300 w 1861 r. i blisko 10 tys. w latach trzydziestych XX w. Akta miasta Lęborka przekazywano do archiwum szczecińskiego w latach 1929–1939 w dziesięciu niewielkich akcesjach. W czasie II wojny światowej zespół ewakuowano do Ralswick, skąd po 1945 r. trafił do obecnego Landesarchiv w Greifswaldzie. Archiwalia przechowywane w Szczecinie pochodzą z registratury urzędu.

Landesarchiv w Greifswaldzie, Rep. 38 Lauenburg, 14 j.a. i 31,3 m.b., z lat 1507–1933