Dział Organizacyjno-Inspekcyjny: normatywne, sprawozdania, osobowe [1944]1945-1949 18 j.a.; Dział Finansowo-Gospodarczy: sprawozdania budżetowe 1945-1949 10 j.a.; Dział Opieki: przydziały 1945-1947 3 j.a.

Po zlikwidowaniu RGO Polskiego Komitetu Opiekuńczego w Krasnymstawie w styczniu 1945 roku utworzony został Powiatowy Komitet Opieki Społecznej. Kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia PKWN dr B. Drobner na podstawie zarządzenia z dnia 7 grudnia 1944 roku powołał Centralny Komitet Opieki Społecznej (CKOS). Utworzenie tej placówki w miejsce Rady Głównej Opiekuńczej motywowano tym, że RGO i jej terenowe placówki działały na podstawie narzuconego przez okupanta statutu i regulaminu, które krępowały organizację dobrowolnej opieki, nie pozwalały jej się rozwijać w myśl potrzeb ludności. W związku z wyzwoleniem znacznej części Polski stan ten był nie do utrzymania. Centralny Komitet Opieki Społecznej objął agendy RGO, przejął kontrolę nad wszystkimi organizacjami dobrowolnej opieki jak ochronki, sierocińce, domy dziecka, internaty, domy wypoczynkowe, domy starców, itp. Do czasu uruchomienia oddziałów terenowych CKOS, funkcjonowały w dotychczasowym składzie i zakresie placówki RGO. Ostateczny termin ukonstytuowania CKOS ustalono na dzień 31 stycznia 1945 roku. Do końca stycznia używano dotychczasowych oznaczeń i pieczątek RGO z nadpisem PKOS. CKOS miał organizację kilkustopniową. Zarządowi Głównemu, który miał siedzibę w stolicy państwa (najpierw w Lublinie, później w Warszawie) podlegały Wojewódzkie Komitety Opieki Społecznej (WKOS). Tym z kolei Komitety Powiatowe (PKOS) i Miejskie (MKOS). Najniższym szczeblem w hierarchii urzędu były Komitety Gminne (GKOS), spełniające funkcje dawnych delegatur gminnych RGO. Zarządy wszystkich poziomów musiały być zatwierdzone przez władze administracji państwowej właściwego stopnia. Na czele Powiatowego Komitetu Opieki Społecznej stał kierownik, temu podlegał referent organizacyjno-inspekcyjny, finansowo-gospodarczy, kancelista i woźny. Oprócz tego działał zarząd składający się z przewodniczącego i 5-ciu członków. Zarząd na swoich posiedzeniach rozpatrywał wszystkie ważniejsze sprawy organizacyjne, gospodarcze i opiekuńcze. W pięcioletniej działalności CKOS zarządzeniem Ministra Pracy i Opieki Społecznej z dnia 31 stycznia 1949 r. postanowiono jego likwidację. Likwidacja nastąpiła w momencie, gdy organy państwowe mogły przejąć agendy prowadzone przez instytucje społeczne. W celu likwidacji CKOS powołana została Główna Komisja Likwidacyjna, organami jej były wojewódzkie, powiatowe (miejskie) i gminne komisje likwidacyjne. W warunkach powojennych Komitety Pomocy Społecznej niosły pomoc ludziom w zróżnicowanej formie np. w postaci dotacji pieniężnych, darów w naturze. Pomocy udzielano osobom szczególnie dotkniętym klęską wojenną, których mienie zostało zniszczone, powracającym z obozów jenieckich, repatriantom z Niemiec i Związku Radzieckiego, roztaczano opiekę nad sierotami, których rodzice zginęli podczas działań wojennych.[na podstawie wstępu do inwentarza]