dotyczą cechów stolarskiego, kowalskiego, garncarskiego, stelmachów i ślusarzy, treść wpisów w księgach stanowią przyjęcia majstrów, czeladników i uczniów oraz wnoszenie opłat z tego tytułu.

Cechy w Polsce zaczęły powstawać w XIII wieku w miastach lokowanych na prawie niemieckim. Celem była ochrona interesów gospodarczych i praw członków właścicieli warsztatów. Znaczenie cechów zmniejszyło się znacznie w XIX w. wobec rozwoju przemysłu i rzemiosła niecechowego. W 1816 roku w Królestwie Polskim zniesiono ich monopol w zakresie produkcji rzemieślniczej i utraciły wówczas swój dawny charakter. Przymus zrzeszania się rzemieślników w cechy branżowe wprowadzono ponownie w 1948 r. Obowiązywała obligatoryjna przynależność do okręgowych związków i do izb rzemieślniczych. Ustawa o rzemiośle z 1989 roku zaliczyła cechy do organizacji samorządu rzemiosła, przywracając ich dobrowolny charakter.