W aktach działalność urzędu związana była z rejestracją, zatwierdzeniem i sprawowaniem kontroli nad działalnością organizacji istniejących na terenie Warszawy i gubernii warszawskiej. W zespole znajdują się grupy: Korespondencja – pisma cyrkularne Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Generał Gubernatora Warszawskiego, spisy organizacji, statuty, korespondencja w sprawach związków i stowarzyszeń z innymi urzędami gubernialnymi oraz prokuratorami Warszawskiej Izby Sądowej i Warszawskiego Sądu Okręgowego, Akta związków i stowarzyszeń – akta stowarzyszeń zawierają podania założycieli a prośbą o legalizację organizacji, statuty, spisy członków, protokóły z zebrań, wykazy oddziałów terenowych, protokóły z posiedzeń Urzędu do spraw stowarzyszeń oraz egzemplarze gazet rządowych i zgłoszeniami o wpisaniu organizacji do rejestru dozwolonych stowarzyszeń gubernii warszawskiej, raporty policyjne, pisma wyjaśniające założycieli oraz korespondencję między władzami rosyjskimi – gubernatorem i Ministerstwem Spraw Wewnętrznych, Protokóły posiedzeń z lat 1906-1915 – protokóły z posiedzeń Urzędu, Dzienniki korespondencji, rejestry i skorowidze.

W dniu 4 marca 1906 r. zatwierdzono tzw. „tymczasowe przepisy o stowarzyszeniach i związkach”. Rejestracją, zatwierdzaniem statutów i rozwiązaniem stowarzyszeń miały zajmować się specjalne w tym celu powołane Urzędy do spraw stowarzyszeń. Paragraf 14 ustawy określił wewnętrzną strukturę tych urzędów dla gubernii Królestwa Polskiego. W skład Warszawskiego Gubernialnego Urzędu do spraw stowarzyszeń wchodziło 9 członków: gubernator (przewodniczący), wicegubernator, prezes Warszawskiej Izby Skarbowej, prokuratorzy Sadu Okręgowego i Warszawskiej Izby Sądowej, Sekretarz Warszawskiego Gubernialnego Urzędu do spraw włościańskich, oraz 3 sędziów gminnych powiatów: błońskiego, włocławskiego i warszawskiego. Urząd działał na terenie Warszawy. Na posiedzenia Urzędu zapraszano też starszego inspektora fabrycznego gubernii warszawskiej. Uchwały zapadały większością głosów. Jeśli gubernator nie zgadzał się z opinią większości członków, wówczas sprawę przedstawiano do rozstrzygnięcia jednostce nadrzędnej – Ministerstwu Spraw Wewnętrznych. Przy rozpatrywaniu podań o rejestrację stowarzyszeń i zatwierdzaniu statutów rygorystycznie przestrzegano zgodności z odpowiednimi paragrafami ustawy o stowarzyszeniach. W wypadku stwierdzenia jakiegokolwiek odstępstwa podanie odrzucano i rpces legalizacji, po wprowadzeniu odpowiednich poprawek do statutu, trzeba była zaczynać od nowa. Warszawski Gubernialny Urząd do spraw Stowarzyszeń został ewakuowany do Rosji w 1915 r. Działał tam do wybuchu Rewolucji Październikowej.