księgi urodzeń, małżeństw i zgonów; księgi zapowiedzi; załączniki do akt małżeństw (tzw. aneksy lub dokumenty do akt ślubów)

Upowszechniania obowiązku prowadzenia ksiąg metrykalnych dokonano na soborze trydenckim w dniu 11 listopada 1568 roku. Chcąc przeszkodzić w zawieraniu małżeństw tajnych nakazano by śluby odbywały się w kościele w obecności proboszcza oraz 2 lub 3 świadków. Ponadto przed ślubem powinny być wygłoszone trzykrotne zapowiedzi. Na podstawie postanowień soboru ważnymi małżeństwami były te, które zawierano jawnie. Wynikła stąd potrzeba rejestracji dla udowodnienia ważności związku przez odpowiednie dokumenty. Postanowiono więc, że każdy proboszcz powinien prowadzić księgę, do której wpisywanoby imiona małżonków i świadków oraz dzień i miejsce zawarcia związku. W sprawie księgi chrztów uchwalono, że proboszcz pouczy chrzestnych o rodzaju zaciągniętego powinowactwa i następnie wpisze ich imiona do specjalnej księgi. Sobór nie podjął żadnej decyzji odnośnie ksiąg zmarłych. W Polsce synody kościelne zajęły się problemem rejestrów metrykalnych w drugiej połowie XVI w., jednak decydujące znaczenie miał synod piotrkowski z 1607 r., na którym prymas B. Maciejowski nakazał prowadzenie ksiąg bierzmowanych, ochrzczonych, zaślubionych, przyjmujących komunię wielkanocną i statystyki parafialnej. Jednocześnie wprowadzono dokładny formularz dla poszczególnych zapisów. Nie wspomniano natomiast o księgach zmarłych. O ich wprowadzeniu zdecydował przede wszystkim wspomniany Rytuał rzymski i dostosowany doń Rytuał piotrkowski, wprowadzony we wszystkich diecezjach polskich w 1631 roku. Największe znaczenie dla zabezpieczenia ksiąg metrykalnych miał list pasterski arcybiskupa Sierakowskiego z 1761 roku, nakazujący proboszczom sporządzenie kopii ksiąg. Po uwierzytelnieniu i potwierdzeniu zgodności odpisu z oryginałem miały być one przekazane do kancelarii metropolitarnej, natomiast oryginały pozostały we właściwych parafiach. W drugiej połowie XVIII w. w sprawę rejestracji zaczęło ingerować państwo. I tak konwokacja warszawska z 1764 roku przyznała księgom prowadzonym przez duchownych wyznania rzym.-kat. i greckokatolickiego moc dowodową dokumentów publicznych. Dekretem z dnia 27.I.1808 roku z mocą obowiązującą od 1 maja wprowadzono na ziemiach Księstwa Warszawskiego przepisy Kodeksu Cywilnego Napoleona. Jego przepisy wprowadziły po raz pierwszy na ziemiach polskich jednolitą świecką rejestrację urodzeń, małżeństw i zgonów dla wszystkich obywateli niezależnie od wyznania. Funkcję urzędników stanu cywilnego powierzano wprawdzie duchownym, jednak zobowiązano ich do sporządzenia akt stanu cywilnego przed dopełnieniem obrzędu religijnego. W związku z konfliktem między władzą świecką i kościelną na tle ślubów i rozwodów cywilnych, spisywanie tychże powierzono w 1809 roku prezydentom i burmistrzom. Taki stan rzeczy obowiązywał do końca istnienia Księstwa, a następnie na terenie Królestwa Polskiego do 1825 roku, kiedy to wydano Kodeks cywilny Królestwa Polskiego. Zawarte w nim przepisy o aktach stanu cywilnego (art. 71-142) uchyliły świecką rejestrację stanu cywilnego dla wyznań chrześcijańskich, zachowując ją jednak dla innych wyznań (żydów i mahometan). Na mocy artykułu 71 akta stanu cywilnego dla wyznań chrześcijańskich połączone zostały z metrykami kościelnymi. Kontrola nad prawidłowym prowadzeniem ksiąg spoczywała na władzach diecezjalnych. Sprawdzaniem akt stanu cywilnego zajmowali się dziekani z sąsiednich dekanatów. W 1842 roku wprowadzono kontrolę ksiąg przez władze świeckie, które miały prawo przeprowadzić rewizję nadzwyczajną przez prokuratorów królewskich przy Trybunałach, a od 1876 roku - prezesów zjazdów pokojowych. Uregulowano także sprawę przechowywania ksiąg, mianowicie rozporządzeniem z 1827 roku nakazano przekazywanie każdego roku kopii ksiąg zwanej duplikatem do archiwum hipotecznego. Na ziemiach zaboru pruskiego do czasu wprowadzenia z dniem 1.X.1874 roku urzędników stanu cywilnego obowiązywała rejestracja wyznaniowa. Podobnie jak w zaborze rosyjskim duchowni sporządzali duplikaty prowadzonych przez siebie ksiąg metrykalnych, które przekazywali do właściwych sądów powiatowych. Złotoria - parafia samodzielna należąca do 1822 roku do diecezji płockiej. Część ksiąg metrykalnych z XVIII w. prowadzona wspólnie z aktami parafii w Dobrzejewicach. Od 1829 roku kościół filialny parafii w Kaszczorku. Na przełomie XVIII / XIX w. do parafii należały: Złotoria, Bielawy, Grabowiec, Kopanina, Lubicz, Nowawieś, Sitno, Smolnik.