sygn. 1-97, akta urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1877-1913.

Przepisy regulujące status prawny kościoła prawosławnego w Królestwie Polskim wprowadzono w latach 20. XIX w. Pierwszym było postanowienie z 8 III 1825 r., drugim były przepisy z 23 I 1829 r., które w Królestwie opublikowane zostały w 1833 r. Cytowane normatywy w zasadzie regulowały wzajemne relacje kościoła prawosławnego z władzami Królestwa przez cały XIX w. Po 1833 r. dochodziło do różnych reorganizacji nadrzędnych władz kościoła prawosławnego w Królestwie Polskim. W kontekście prawosławnych akt stanu cywilnego na uwagę zasługuje wprowadzenie w 1836 r. nowego prawa o małżeństwach. W art. 200 pkt. 1 stwierdzono „Obrząd religijny ślubu osoby grecko – rosyjskiej z osobą różnego wyznania, powinien być dopełniony koniecznie i pod nieważnością, przez duchownego grecko – rosyjskiego.”. Ponadto, zgodnie z nowym prawem, wszystkie dzieci tego typu małżeństw miały być chrzczone i wychowywane w duchu religii prawosławnej. Parafia prawosławna w Aleksandrowie Kujawskim (wówczas Pogranicznym) uruchomiona została w drugiej połowie 1877 r., wraz z oddaniem do użytku wiernych cerkwi pod wezwaniem św. Aleksandra Newskiego. Historia prawosławia w obecnym Aleksandrowie Kujawskim zaczęła się wraz z przybyciem tutaj ludności wyznania prawosławnego w związku z uruchomieniem w grudniu 1862 r. linii kolejowej warszawsko – bydgoskiej. Już w 1863 r. osadę zamieszkiwało około 2.000 ludzi, spośród których istotny procent stanowili urzędnicy rosyjscy, wojskowi oraz pracownicy kolei wraz z rodzinami. Z uwagi na napływ ludności wyznania prawosławnego powstał problem dotyczący kwestii zaspokajania przez nich potrzeb religijnych. Na początku lat 70. XIX w. powiększająca się lokalna społeczność prawosławna podjęła starania w kwestii pobudowania w Aleksandrowie cerkwi. W rezultacie powstał specjalny Komitet do spraw Budowy Cerkwi w Aleksandrowie Pogranicznym. Plac pod budowę przekazał miejscowy urząd celny. W 1875 r. rozpoczęto budowę świątyni, którą zakończono w 1877 r. Cerkiew w Aleksandrowie powstała z funduszów rządowych oraz za pieniądze przekazane przez darczyńców prywatnych. Projekt wykonał architekt Trusow. Uroczyste poświęcenie cerkwi odbyło się 21 IX 1877 r. Po wybuchu I wojny światowej cerkiew nie funkcjonowała. Po zakończeniu wojny, pomimo, że w Aleksandrowie przebywało wielu ukraińskich żołnierzy, dla których organizowano nabożeństwa w świątyni, budynku nie uratowano. Budynek niszczał i ostatecznie podjęto decyzję o jego rozebraniu. Rozbiórkę rozpoczęto w lutym 1930 r. W zakresie wytwarzania akt metrykalnych kościół prawosławny w Królestwie Polskim podlegał również przepisom tutaj obowiązującym. Zasady jednolitej świeckiej rejestracji akt stanu cywilnego dla wszystkich obywateli, bez względu na wyznanie i pochodzenie, wprowadzono w Księstwie Warszawskim na podstawie Kodeksu Cywilnego Napoleona, który zaczął obowiązywać w Księstwie od 1 V 1808 r. Prowadzeniem akt stanu cywilnego mieli zająć się odrębni urzędnicy stanu cywilnego, ale w 1809 r. powierzono funkcje urzędników stanu cywilnego przełożonym poszczególnych wyznań. Taki stan rzeczy obowiązywał przez cały czas istnienia Księstwa Warszawskiego oraz w latach 1815-1825 w Królestwie Polskim. W 1825 r. wszedł w życie Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego z 13 czerwca. W Kodeksie sprawom akt stanu cywilnego poświęcono IV tytuł (rozdział). Zrezygnowano ze świeckiej rejestracji akt dla wyznań chrześcijańskich i połączono je z kościelnymi. 3 XI 1825 r. wydano kolejne postanowienie z przepisami dotyczącymi utrzymywania akt stanu cywilnego. Nowe przepisy doprecyzowywały zapisy zawarte w Kodeksie. Forma prowadzenia akt stanu cywilnego określona w Kodeksie z 1825 r. oraz wymienionych wyżej przepisach z tego roku obowiązywała na terenie byłego zaboru rosyjskiego (z niewielkimi zmianami) praktycznie przez cały XIX w. i okres międzywojenny. W przypadku duchownych prawosławnych od 1829 r. musieli również sporządzać, obok cywilno – religijnych akt stanu cywilnego, także cerkiewne księgi metrykalne