Programy i afisze z przedstawień teatralnych 1949 – 1990 sygn 1-352, 924; zarządzenia wewnętrzne Dyrektora,plany repertuarowe, plany działalności sprawozdania z działalności 1964-1980, sygn. 353-362, plany finansowe 1955-1982, sygn. 363-384, bilanse roczne i kwartalne 1953-1980, sygn. 385-412, roczne sprawozdania finansowo-rachunkowe1958-1969, sygn. 413-414, sprawozdania statystyczne 1968-1981, sygn. 415-418, korespondencja z różnymi instytucjami i ZAIKS-em 1971-1998, scenariusze sztuk niegranych, sygn. 435-821, opracowania muzyczne sygn. 822-923 , raporty ze spektakli sygn.925-1228

12 grudnia 1878 r. zostaje poświęcony budynek przy ówczesnej ulicy Pocztowej. Gmach mieści scenę teatralną wraz z restauracją, hotelem i lokalami prywatnymi. Autorem projektu jest Franciszek Ksawery Kowalski, wówczas jeden z najlepszych architektów w kraju. Pierwsze przedstawienie odbyło się 6 stycznia 1879 roku. Towarzystwo Dramatyczne Józefa Teksla wystawiło operę komiczną pt.: „Dzwony kornewilskie” Planquetta w tłumaczeniu Józefa Turczyńskiego.W teatrze bywał młody Stefan Żeromski, który pobierał w Kielcach nauki w Męskim Gimnazjum Rządowym. A na scenie, na przestrzeni dziejów, wystawiali swoje sztuki i występowali m.in. Gabriela Zapolska, Aleksander Zelwerowicz, Stanisław Przybyszewski, Karol Adwentowicz, Kazimierz Junosza-Stępowski, Wanda Siemaszkowa, Sławomir Mrożek. Teatr im. Stefana Żeromskiego, jedna z najstarszych scen w Polsce, od początku mieści się w kamienicy przy ulicy Sienkiewicza 32. W czasie wojny sala teatralna została zniszczona, ale szybko przystąpiono do jej odbudowy i już 3 kwietnia (lub 5 – wg różnych źródeł) odbyła się premiera komedii Aleksandra Fredry „Damy i huzary”. Patronem sceny został Stefan Żeromski. W „Monitorze Polskim” z 19 kwietnia 1949 roku minister kultury i sztuki ogłosił decyzję o upaństwowieniu Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. W tym samym roku powstała w Radomiu druga, stała scena Teatru Żeromskiego, z własnym zespołem artystycznym. Za „złote czasy” kieleckiej sceny uważa się lata 1952 – 1958, kiedy kierowali nią Irena i Tadeusz Byrscy. Teatr był wtedy najważniejszym z ośrodków regionalnych w kraju. Od 1 października 1955 roku rozpoczęła działalność pierwsza w Polsce, trzyletnia szkoła średnia kształcąca aktorów – Studium Teatralne. Przyjęto 26 spośród 434 kandydatów. Studium ukończyło 18. aktorów. Wykładali tu, m.in. Władysław Tatarkiewicz, Bohdan Korzeniewski, Jacek Woszczerowicz. W tym samym czasie uruchomiono w kieleckim teatrze małą scenę. Zasługą Byrskich jest także tworzenie wokół teatru środowiska ludzi zainteresowanych kulturą. W latach 1990-1982 Dyrektorem był Bogdan Augustyniak, a krytycy nazywają ten okres „srebrnym”, choć były to czasy „przykręcania śruby” przez reżim totalitarny – Augustyniak rozpoczął pracę pół roku po ogłoszeniu stanu wojennego. Do współpracy zapraszał wziętych reżyserów, pracowali tu m.in. Jerzy Kreczmar, Ludwik Renè, Jan Skotnicki. W latach 1992 -2015Teatrem kierował Piotr Szczerski, który wywodził się z krakowskiego, studenckiego Teatru 38. W początkach szalejącego kapitalizmu i nieokiełznanej gospodarki rynkowej ówczesne władze miasta i regionu burzyły wszystko, co stare. Dyrektor Szczerski stworzył skuteczne lobby, które powstrzymało urzędników przed decyzją wyburzenia budynku teatru. 16 listopada 2015 roku,stanowisko dyrektora kieleckiej sceny objął Michał Kotański, reżyser. We wrześniu 2016 roku Teatr stał się jedynym właścicielem kamienicy przy ul.Sienkiewicza 32,

brak sygn 72