1. Verschiedene Sachen.[spis dokumentów i akt zarządu domeny, organizacja urzędów sołeckich i sądów wiejskich, sprawy szpitala w Rumianie, tabele statystyczne, zarzadzenia w sprawie płacenia podatków przez duchownych], 1773-1819 sygn. 1-5.

W 1243 roku, na mocy podziału kościelnego Prus na cztery diecezje dokonanego przez legata papieskiego Wilhelma z Modeny, diecezja chełmińska objęła ziemię chełmińską i lubawską. Jedna trzecia ziemi lubawskiej stanowiła uposażenie biskupów, a dwie trzecie otrzymał Zakon Krzyżacki. Jednak ostatecznie na mocy podziału z 1260 r. Zakon posiadał około jednej trzeciej (wójtostwo bratiańskie) a biskup i kapituła chełmińskie-około dwu trzecich: klucze lubawski i kurzętnicki. Klucz lubawski wraz z Lubawą stanowił uposażenie biskupów chełmińskich w ziemi lubawskiej. Klucz ten był domeną biskupią, w której biskup posiadł władztwo gruntowe. W XVI w. obejmowała ona 1 miasto i co najmniej 27 osad wiejskich. W 1614 r. liczyła ona 1774 łany ziemi. Domena była gęsto zaludniona. Znajdowało się w niej 16 młynów wodnych, 2 tartaki, 1 folusz, 1 cegielnia i 1 browar. O gęstym zaludnieniu i zamożności domeny świadczy także fakt, iż na jej obszarze działało w XVI w. 10 parafii, w których samej tylko ludności wiejskiej było 5685 osób. Lubawa była już w 1260 r. osadą targową, a między 1303 a 1311 otrzymała przywilej lokacyjny. W XVI w. liczyła około 1200 mieszkańców, a w 1792 roku-1429. Z niewielkimi zmianami domena pozostała w posiadaniu biskupów do 1772 r. W 1772 r. cała ziemia chełmińska i lubawska przeszły pod panowanie pruskie (I rozbiór Polski). Biskup utracił w 1773 r. posiadaną dotychczas domenę, którą przejął król pruski. Odtąd była ona domena państwową. Jej administrator mieszkał w Fijewie. Tworzyło ją 7 folwarków i 42 wsie. W latach 1807-1815 ziemia lubawska należała do Księstwa Warszawskiego, a następnie ponownie do Prus. Wskutek przeprowadzenia reformy uwłaszczeniowej w państwie pruskim po 1811 r. obszar domeny lubawskiej uległ znacznemu zmniejszeniu. Został więc po r. 1819 połączona z domeną nowomiejską, która przertwała do 1919 roku. Po r. 1945 przetrwał tylko ułamek registratury.