Akta urodzeń 1798-1803, 1815-1826 [1828]; sygn. 1-2

Po zawarciu unii w Brześciu Kościół unicki, stał się jedynym legalnym Kościołem wschodnim w Rzeczypospolitej. Jednak dopiero od 1635r. Można mówić o dwóch metropoliach kijowskich: unickiej i prawosławnej. W skład metropolii unickiej wchodziły diecezje: metropolitalna, połocka, przemyska, chełmska, pińska, smoleńska i włodzimierska. Organizacja terytorialna diecezji unickich aż do I rozbioru Rzeczpospolitej nie uległa znacznym zmianom. Parafia żerczycka wchodziła w skład diecezji włodzimierskiej, która składała się z dwóch części, oddzielonych od siebie przez poleskie dekanaty. Część włodzimierska obejmowała powiat włodzimierski i skrawki powiatu łuckiego. Natomiast część brzeska, powiat brzeski województwa o tej samej nazwie i południową część województwa podlaskiego, podlaskiego tym ziemię mielnicą, drohicką i częściowo bielską. Do wieku XVIII w Kościele unickim nie było podziału na proboszczów, wikariuszy. Każdy ksiądz unicki był na równi z innymi, jeśli było ich więcej w parafii, tak samo sprawował liturgię czy inne posługi duchowne. Także wszyscy jednakowo mogli korzystać z uposażenia i dochodów cerkwi. W ten sposób każdy ksiądz był proboszczem, a każda cerkiew parafialną. Dopiero synod w Zamościu w 1720 roku wprowadził na rządcę parafii określenie „paroch”. Wiadomo, iż wszystkie parafie prawosławne w ziemi mielnickiej przeszły na grekokatolicyzm. 1 III 1839 roku miał miejsce akt przyłączenia Kościoła Unickiego w Imperium Rosyjskim do Cerkwi prawosławnej. W części obszaru Podlasia nastąpiło to dopiero w 1875r. Akt likwidacji unii był tylko formalnością, bowiem już wcześniej trwały prace nad przeobrażeniem świątyń unickich, a także całych nabożeństw na wzór prawosławnych. H. Dylągowa, Dzieje Unii Brzeskiej (1596-1918), Warszawa 1996; J. Maroszek, Dziedzictwo unii kościelnej w krajobrazie kulturowym Podlasia 1696-1996, Białystok 1996.

mikrofilmy: C.448-C.449