Dokumenty ( głównie majątkowe) dotyczące rodu Zaleskich h. Chomąto, Wilczewskich, h. Wilczewski albo Trzy Radła oraz Ossolińskich h. Topór ( właścicieli majatku Rudka na Podlasiu), 1726-1860, sygn. 1-11; Inwentarz siedlisk i pól należących do folwarku Wypychy i Chorążyce w Królestwie Polskim, wchodzących w skład dóbr Rudka, 1825, sygn. 12.

Dobra Rudka w ziemi bielskiej na Podlasiu były własnością Ossolińskich h. Topór, a następnie Jabłonowskich, Zamoyskich, Potockich h. Pilawa. W XVIII i XIX w. właścicielami Rudki byli miedzy innymi: Józef Kanty h. Topór Ossoliński (1707-1780) wojewoda wołyński, jego syn Józef Salezy (1732-1789) wojewoda podlaski, Józef Kajetan h. Topór Ossoliński (1758-1834) syn Aleksandra, kasztelan podlaski, jego syn Wiktor Maksymilian (1790-1860). Józef Kajetan h. Topór Ossoliński, starosta sandomierski, kasztelan podlaski, był znanym kolekcjonerem i właścicielem pierwszej w Warszawie publicznej galerii obrazów. Przypuszczalnie wraz z ręką jego pierwszej żony Marii Barbary Zaleskiej znalazły się w posiadaniu Ossolińskich, a następnie Potockich niektóre dokumenty zachowane w „Archiwum w Rudce Franciszka hr. Potockiego”. Kolejny właściciel Rudki, Wiktor Maksymilian Ossoliński, po rozwodzie rodziców mieszkał wraz z ojcem w Rudce, był członkiem Towarzystwa Patriotycznego, oprócz działalności niepodległościowej parał się piórem. Zainteresowania obu Ossolińskich, Józefa Kajetana i Wiktora Maksymiliana szeroko pojęta kulturą, łączyły się zapewne z pieczą nad dokumentami rodzinnymi, istotnymi także dla spraw majątkowych. Zachowany fragment Archiwum urwany został zresztą w roku śmierci Wiktora Maksymiliana, czyli 1860. Następnie majątek przeszedł w ręce Wandy, jedynej jego córki, żony najpierw Tomasza Potockiego, później Stanisława Jabłonowskiego. Z czasem Rudka stała się własnością sukcesorów ks. Jabłonowskiej. W 1927r. dobra nabył Franciszek- Salezy hr. Potocki, pełnił on szereg funkcji społecznych i politycznych, prowadził działalność publicystyczną. Księgozbiór Potockiego zgromadzony był początkowo w majątku Peczara na Podolu, po jego spaleniu część przewieziona do Krakowa znalazła się następnie w Rudce. Z zachowanej części Archiwum wynika, że podobnie jak księgozbiór powstało ono na drodze spadków rodzinnych. Znalazły się tam rękopisy Ossolińskich oraz spokrewnionych z nimi Zaleskich h. Chomąto i de Löwendalów.