Akta osobowe pracowników, akta śledztw dotyczących podejrzanych o działalność komunistyczną, krytykę rządu i marszałka J. Piłsudskiego, rozpowszechnianie fałszywych wiadomości godzących w interes państwa, kradzieży mienia, korespondencja ( 1 – 19 ).

Ustrój sądownictwa w II Rzeczypospolitej określała konstytucja oraz przepisy o ustroju sądów powszechnych z 1928 i 1932 roku. Sądy podzielono na dwie grupy: pierwszą tworzyły sądy powszechne rozpatrujące wszystkie sprawy cywilne i karne i drugą, sądy szczególne których kompetencje ograniczono do określonych kategorii spraw ( w skład tej grupy wchodziły m.in. sądy wojskowe, pracy, wyznaniowe). Funkcje pomocnicze spełniały prokuratury, adwokatury i notariaty. Organizacja sądów powszechnych uformowana została w pierwszych latach II Rzeczypospolitej przez utworzenie sądów okręgowych, apelacyjnych oraz Sądu Najwyższego. Prawo o ustroju sądów powszechnych z 1928 roku dokonało unifikacji sądownictwa poprzez ustanowienie sądów: grodzkich, okręgowych, apelacyjnych i Sądu Najwyższego. Sądy grodzkie orzekały jednoosobowo jako pierwsza instancja w drobnych sprawach cywilnych i karnych. Sądy okręgowe były sądami I instancji w ważniejszych sprawach karnych i cywilnych oraz rozpatrywały odwołania od sądów grodzkich. Rozstrzygały sprawy kolegialnie lub jednoosobowo. Sądy apelacyjne rozpatrywały jako II instancja odwołania od orzeczeń sądów okręgowych. Orzekały w składzie 3 osobowym, wyjątkowo 1 osobowo. Sąd Najwyższy stanowił najwyższą instancję dla sądów powszechnych.