1. Protokoły z zebrań stowarzyszenia, 1904-1928, sygn. 1; 2. Spis członków stowarzyszenia, 1908-1925, sygn. 2; 3. Książeczka wkładkowa na: Fundusz rezerwowy stowarzyszenia przemysłowego kupców i gospodnio-szynkarzy w Leżajsku, 1923-1924, sygn. 3; 4. Księgi zapisu kart przemysłowych, 1871-1909, 1923-1927, sygn. 4-5; 5. Spis czeladników, 1898-1912, sygn. 6; 6. Księga uczniów, 189-1927, sygn. 7; 7. Protokoły czynności, 1887-1927, sygn. 8-9

Na ich podstawie akta zespołu nie można dokładnie określić daty powstania i likwidacji stowarzyszenia. Pierwsze informacje o jego strukturze organizacyjnej pochodzą dopiero z 1904 r. (protokoły z zebrań stowarzyszenia). Wynika z nich, że w tym roku na terenie ówczesnego powiatu Leżajsk działało Stowarzyszenie Przemysłowe Kupców, Kramarzy i Przemysłowców. Skupiało ono grupę handlowców, kramarzy, kupców, przemysłowców, a w późniejszym czasie i gospodnio-szynkarzy. W roku 1912 nazwę zespołu zmieniono na Stowarzyszenie Kupców i Gospodnio-Szynkarzy w Leżajsku. Przetrwała ona do 19 lutego 1919 r., kiedy to wydano zarządzenie o jej zmianie na Stowarzyszenie Przemysłowe Kupców i Gospodnio-Szynkarzy w Leżajsku. Działalność Stowarzyszenia określał statut, który uchwalono w tym samym roku i który był dostosowany do ustawy przemysłowej z 1907 r. Uzgodniono, że zarząd stowarzyszenia ma się składać z przewodniczącego i jego zastępcy, oraz 8 wydziałowych i 4 zastępów wydziałowych. Ze względów wyznaniowych zastępca miał być religii chrześcijańskiej, a 2 religii izraelickiej. Ponadto musieli mieszkać w siedzibie stowarzyszenia tzn. w Leżajsku. Przewodniczący był odpowiedzialny za prowadzenie gospodarki stowarzyszenia. Wybory całego wydziału odbywały się raz na trzy lata. Prawo głosowania wybieralności przysługiwało tym członkom, którzy regularnie płacili składki. Każdego członka wstępującego do stowarzyszenia obejmowała taksa wstępna, która wynosiła 10 koron. Każdy członek stowarzyszenia miał prawo zatrudniać pomocników, albo na miejsce każdego z nich jednego ucznia. Czas nauki uczniów wynosił 2 lata, przy czym przerwa większa niż dwa miesiące nie była wliczana do nauki. Uczniowie byli zobowiązani dopłacenia wpisowego i wypisowego. Za legitymację członka stowarzyszenia służyła karta przemysłowa lub dekret koncesyjny. Uchwalono, że językiem urzędowym stowarzyszenia będzie język polski. Na przychody stowarzyszenia składały się procenty od majątku stowarzyszenia i wpłat od uczniów. Stowarzyszenie zajmowało się przydzielaniem koncesji, opracowywaniem budżetu, uchwalaniem proliminarzy, zatwierdzaniem rozliczeń rachunkowych. Przy stowarzyszeniu działało biuro pośrednictwa pracy. Działał także sąd rozjemczy w skład, którego wchodziło 12 członków, z czego 6 pryncypałów wybieranych na walnym zgromadzeniu pomocników. Sąd rozjemczy powołany był do rozstrzygania sporów między pryncypałami a pomocnikami. W imieniu stowarzyszenia i z majątku stowarzyszenia członkowie korzystali w 1916 r., z pożyczki wojennej na mocy reskryptu C.K Starostwa w Łańcucie. Zaciągali rachunki na książeczkę Towarzystwa Kredytowego dla Handlu i Przemysłu. O dalszej działalności Stowarzyszenia Przemysłowego Kupców i Gospodnio-Szynkarzy w Leżajsku nie wiele wiadomo. Z akt wynika, że działało ono jeszcze do roku 1928. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Elżbieta Buńko, Przemyśl 1988]