Akta notarialne (m.in. kontrakty kupna-sprzedaży, umowy dzierżawne, zapisy przedślubne, testamenty, protokoły legalizacji, skrypty dłużne, zapisy przedślubne, pełnomocnictwa) 1883-1884, sygn. 1

W okresie porozbiorowym funkcjonowanie notariatu na ziemiach polskich regulowało ustawodawstwo poszczególnych państw zaborczych. W zaborze austriackim działalność notariatu określona była przepisami ustawy z dnia 21 V 1855 roku, z poprawkami z 1858 roku. Dalszej jej modyfikacji dokonano w 1871 roku, wprowadzając tzw. nowy porządek notarialny. Ustawa precyzowała tryb powoływania notariuszy, warunki potrzebne do objęcia przez nich urzędu, strukturę władz zwierzchnich, sposób sporządzania aktów notarialnych i ich cechy formalne oraz zasady przechowywania wytworzonej dokumentacji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku ustawa austriacka obowiązywała na terenie byłej Galicji, aż do unifikacji przepisów o notariacie, dokonanej na mocy Rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 27 X 1933 roku wraz z rozporządzeniami wykonawczymi, wchodzącymi w życie z dniem 1 I 1934 roku. Kancelarie notarialne zostały zlikwidowane 1 I 1952 roku, tj. w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 25 V 1951 roku tworzącej państwowe biura notarialne. Sposób prowadzenia kancelarii, sporządzania i przechowywania akt, mimo zmian przepisów, zawartych w ustawie austriackiej z 1871 i polskiej z 1933 roku nie uległ w omawianym okresie zasadniczym zmianom. Zmiany dotyczyły warunków, które powinien spełniać kandydat na notariusza., struktury władz zwierzchnich i języka urzędowego. Zadaniem notariusza jako urzędnika państwowego było sporządzanie dokumentów, którym strony chciały nadać cechę autentyczności, jaka przywiązywana jest do aktów publicznych. Do jego obowiązków należało również uwierzytelnianie podpisów, stwierdzanie zgodności odpisów, sporządzanie oświadczeń, protokołów, przyjmowanie w depozyt dokumentów, pieniędzy i papierów wartościowych. Akt notarialny sporządzony w kancelarii powinien zawierać: personalia notariusza, miejsce jego kancelarii, personalia stron i miejsce ich zamieszkania, przedmiot sprawy, uwagę o odczytaniu stronom treści aktu, podpisy stron i świadków oraz podpis notariusza i odcisk jego urzędowej pieczęci. Obowiązkiem notariusza było prowadzenie dziennika podawczego, czyli repertorium zawierającego: liczbę porządkową sprawy, datę sporządzenia aktu, personalia i miejsce zamieszkania stron, przedmiot sprawy i uwagi. Ponadto prowadzono pomoce notarialne: skorowidze alfabetyczne, indeksy i księgi depozytowe. Kompetencje notariusza obejmowały tylko teren objęty jurysdykcją właściwego sądu okręgowego. Zasięg działania notariuszy miasta Cieszanowa ograniczony był obszarem jurysdykcji Sądu Okręgowego we Lwowie. C.K. notariusz Józef Mikułowski czynności notarialne pełnił w latach 1883-1884. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. M. Dalecki, Przemyśl 1990]

Zespół zmikrofilmowany - nr mkrf. 56/3132