Akta spraw spadkowych [1917-1928] 1929-1939 [1940-1951], sygn. 1-830.]; akta spraw opiekuńczych 1929-1939 [1941-1944], sygn. 831-888; akta spraw karnych 1937-1938, sygn. 889-896.

Rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 6 II 1928 r. Prawo o ustroju sadów powszechnych, ujednoliciło działalność sądownictwa, które do tej pory działało na podstawie odrębnych przepisów w każdej z dawnych dzielnic zaborczych. Na podstawie tego Rozporządzenia, które weszło w życie z dniem 1 I 1929 r., sądami najniższej instancji były sądy grodzkie. Sądy te rozpatrywały w zakresie spraw cywilnych spory o roszczenia majątkowe, których wartość nie przekraczała kwoty 1000zł, a sprawa nie podlegała właściwości innego sądu, spory o należności wekslowe oraz spory o roszczenia majątkowe dziecka lub matki związane z nieślubnym ojcostwem, bez względu na ich wartość. W zakresie spraw karnych sądy grodzkie rozpoznawały sprawy o przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2 lub karą grzywny. Sądy grodzkie były również zobowiązane spełniać poszczególne czynności sądowe na żądanie innych sadów oraz władz państwowych. Sprawy należące do zakresu działań sądów grodzkich rozpoznawał jeden sędzia. Sądami drugiej instancji dla sądów grodzkich były sady okręgowe. Sąd grodzki składał się z jednego sędziego lub większej liczby sędziów. Na jego czele stał sędzia sprawujący kierownictwo sądu grodzkiego. Sądy grodzkie o napływie większej ilości spraw mogły być dzielone na oddziały. Do oddziału należał jeden lub kilka sędziów. Sąd Grodzki w Dynowie, powstały w wyniku przekształcania dotychczasowego Sądu Powiatowego w Dynowie, rozpoczął działalność w dniu1 I 1929 r. Funkcjonowanie kancelarii sądów grodzkich określały regulaminy wydane przez Ministra Sprawiedliwości. Były to: • Regulamin ogólny wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich z 1928 r., zastąpiony nowym regulaminem o tej samej nazwie w 1932 r. • Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach karnych z 1929 r., zastąpiony nowym regulaminem o tej samej nazwie w 1932 r. • Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów apelacyjnych, okręgowych i grodzkich w sprawach cywilnych z 1932 r. Wszystkie pisma dotyczące tej samej sprawy łączono w akta sprawy. Umieszczono je w kolejności chronologicznej, w oddzielnej okładce zaopatrzonej w sygnaturę sprawy. Sygnatura danej sprawy składała się z cyfrowego oznaczenia oddziału sądu, literowego symbolu kategorii sprawy według repertorium, roku rozpoczęcia sprawy w skróconym zapisie i numeru sprawy, np.… I C 34/12. Podstawę oznaczenia, układu i przechowywania akt stanowiły repertoria. Od 1 I 1933 r., w sądach grodzkich stosowano w sprawach cywilnych następujące oznaczenia repertoriów: C - dla spraw rozpoznawanych w trybie postępowania ogólnego oraz skarg o uchylenie wyroku sądu polubownego, N - dla spraw wytaczanych w trybie postępowania nakazowego i upominawczego, E - dla spraw egzekucyjnych nie wyłączając skarg na czynności komornika, Cps - dla spraw pomocy prawnej, Kl - dla spraw o nadanie klauzuli wykonalności, Co - dla spraw wytaczanych w związku z postępowaniem w sądach polubownych, dla zarządzeń tymczasowych, dla spraw o zabezpieczenie dowodów, wniosków o przyznanie prawa ubogich oraz dla wszelkich spraw, dla których nie było odrębnych repertoriów. Zasady kwalifikacji, przechowywania i brakowania akt, organizację archiwów zakładowych sądów oraz tryb przekazywania akt do archiwów państwowych regulowało Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 VI 1937 r. O przechowywaniu i niszczeniu akt w sprawach sądowych i administracji sądowej. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. T. Mrozek, Przemyśl 1997]