Zespół zawiera jednorodną dokumentację w postaci wtóropisów: – ksiąg urodzeń z lat 1874–1907 – ksiąg małżeństw z lat 1874–1907 – ksiąg zgonów z lat 1874–1907 – skorowidze do ksiąg urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1874–1907 odtworzone w Urzędzie Stanu Cywilnego w Pietrowicach Wielkich w 2014 roku

Urzędy Stanu Cywilnego w Prusach zostały powołane do życia na mocy ustawy „Gesetz über die Beurkundung des Personenstandes und die Form der Eheschliessung” z 9 marca 1874 roku (,,Gesetz-sammlung für die Königlichen Preussischen Staaten 1874”, Belin 1874, s. 95-109). Ustawa weszła w życie 1 października 1874 roku, a następnie została zastąpiona ogólnoniemiecką ustawą z 6 lutego 1875 roku obejmującą całą Rzeszę Niemiecką (Polskie tłumaczenie tej ustawy oraz komentarze do niej zawarte w publikacji: Podręcznik dla urzędników stanu cywilnego, oprac. A Weiss, Toruń 1939). Ustawa ta wprowadziła między innymi obowiązek cywilnej rejestracji faktów stanu cywilnego, czyli urodzeń, małżeństw i zgonów zastępując tym samym rejestrację prowadzoną do tamtej pory przez urzędy parafialne, czy gminy wyznaniowe. Wprowadzono obowiązek rejestrowania urodzeń, małżeństw i zgonów wszystkich obywateli bez względu na wyznanie, w trzech rodzajach ksiąg prowadzonych w języku niemieckim. Wszystkie trzy serie ksiąg sporządzono w dwóch egzemplarzach. Księgi podzielono na dwa rodzaje: tzw. oryginały (Hauptregister) oraz wtóropisy (Nebenregister). Całe państwo pruskie podzielono na okręgi urzędów stanu cywilnego (Standesamtsbezirk), na które składały się od jednej do kilku gmin, w zależności od gęstości zaludnienia. W okręgach obejmujących jedną gminę czynności rejestracji sprawowali: burmistrz, wójt lub za zezwoleniem wyższych władz administracyjnych (w praktyce nadprezydenta prowincji) ich zastępcy. Gdy okręg urzędu stanu cywilnego obejmował kilka gmin, urzędnik stanu cywilnego i jego zastępca byli mianowani przez nadprezydenta prowincji. Na mocy ustawy o właściwości władz administracyjnych i sądowych z 1 sierpnia 1883 roku, nadzór nad działalnością urzędników stanu cywilnego sprawowali: starosta jako przewodniczący wydziału powiatowego (Kreisausschuss) oraz w wyższej instancji prezydent rejencji i minister spraw wewnętrznych (,,Gesetz-sammlung für die Königlichen Preussischen Staaten 1883”, Berlin, 1883, s. 288-289). Pawłów (niem Pawlau) wieś w Polsce położona w województwie śląskim w powiecie raciborskim, w gminie Pietrowice Wielkie. Po raz pierwszy wzmiankowana około 1300 roku. Początkowo miejscowość wchodziła w skład majątku kolegiaty raciborskiej. Wieś wielokrotnie zmieniała właścicieli, byli to na przestrzeni wieków m.in.: Salisowie, Laryszowie, Strachwitzowie. W latach 1957-1975 miejscowość należała do województwa opolskiego. 1 lipca 1975 roku zlikwidowano w Polsce powiaty tworząc 49 województw. W wyniku tej zmiany miejscowość Pawłów znalazła się w województwie katowickim. W 2008 roku w Pawłowie mieszkało 712 osób. (P. Newerla, Pawłów-Pawlau, Racibórz 2008, s. 5, 16). Urząd Stanu Cywilnego w Pawłowie (Standesamt Pawlau) został utworzony 3 września 1874 r. aktem wykonawczym do ustawy z 1874 roku, czyli decyzją Nadprezydenta Prowincji Śląskiej we Wrocławiu. (,,Amts-Blat der Königlichen Regierung zu Oppeln pro 1874”, Stück 39, Oppeln, s.3). Siedziba urzędu mieściła się w Pawłowie. Rejestracji w urzędzie podlegały zdarzenia z obszaru dworskiego Pawłów. (,,Amts-Blat der Königlichen Regierung zu Oppeln pro 1874”, Stück 39, Oppeln, s.3). Pierwszym naczelnikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Pawłowie został Klapper, posiadacz dóbr rycerskich i wójt w Pawłowie, a jego zastępcą Czabina, inspektor i zarządca dóbr w Pawłowie. W kolejnych latach w Pawłowie funkcje urzędników sprawowali m.im. Wischkony, Weissner, Ritzke, Dastig. Zespół opracował: Wojciech Mitręga Racibórz, dnia 15 maja 2020 roku