Zespół zawiera kataster budynków (rejestr publiczny), w którym znajdują się materiały dotyczące rozwoju budownictwa wiejskiego, układu poszczególnych gospodarstw wiejskich i wartości budynków. Ponadto w aktach znajdują się mapy i plany.

Kataster gruntowy i budowlany wprowadzono na mocy ustawy z 1861 r. Przepisy nieznacznie uzupełniono w w latach 1867, 1870 i 1875. Celem katastru było stworzenie podstawy do wymiaru podatku gruntowego i od zabudowań. Zadaniem jego należało przeprowadzenie pomiarów gruntów, sporządzenie map, klasyfikacja dochodowości z gruntów i budynków oraz ewidencjonowanie w tym zakresie zmian. Urzędy katastralne działały w poszczególnych powiatach. Na ich czele stało Biuro Katastralne przy Rejencji. Właściwe prace wykonywali geometrzy i kreślarze, natomiast szacunkowe komisje powiatowe podlegające kontroli Rejencji (oddział podatków bezpośrednich). W 1919 r. agendy katastru gruntowego i budynkowego przejęły władze polskie. Do roku 1939 kataster działał w oparciu o przepisy pruskie. W 1933 r. urzędy katastralne podporządkowano urzędom skarbowym. Reforma katastru nastąpiła w roku 1947 i 1955. [Na podst. wstępu do inwentarza St. Nawrockiego]

Akta przechowywane w Archiwum Państwowym w Bydgoszczy udostępniane w Archiwum Państwowym w Poznaniu