Księgi urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1869-1921, sygn. 1-53 Akta zbiorowe dotyczące 1880 roku, sygn. 54

Instytucja prowadzenia metryk kościelnych sięga swoim rodowodem konstytucji soboru trydenckiego z XVI wieku. Pierwsze państwowe urzędy stanu cywilnego zostały natomiast wprowadzone na ziemiach polskich, wzorem francuskim, na początku wieku XIX. Na mocy konstytucji Księstwa Warszawskiego w 1807 r. wprowadzony został Kodeks Napoleona. Na jego podstawie dekret Fryderyka Augusta księcia warszawskiego wprowadził cywilne akta stanu cywilnego. Od 1808 r., księgi urodzeń, małżeństw i zgonów bez względu na wyznanie, prowadzić mieli urzędnicy, którymi w praktyce, ze względu na brak odpowiednio wykształconych urzędników świeckich, zostawali proboszczowie miejscowo właściwych parafii. Od 1826 r. na terenie Królestwa Polskiego zmieniono przepisy dotyczące sporządzania aktów stanu cywilnego. Od tego roku zaczęły obowiązywać przepisy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego. Funkcję urzędników stanu cywilnego powierzono duchownym, a same akta przybrały charakter wyznaniowy. Duchowni, jako urzędnicy państwowi, sporządzali dwa identyczne egzemplarze ksiąg stanu cywilnego, rejestrując w nich fakty stanu cywilnego osób wyznania rzymskokatolickiego z terenu parafii. Drugi egzemplarz - duplikat, prowadzony w księdze zawierającej wpisy z jednego roku przekazywany był do archiwów hipotecznych przy miejscowo właściwych sądach. Oprócz ksiąg urodzeń, małżeństw i zgonów urzędnicy prowadzili także alegata czyli akta zbiorcze, załączniki do akt małżeństw. Księgi prowadzone były w języku polskim do 1868 r., kiedy to wprowadzony został urzędowy język rosyjski. W czasie I wojny światowej w 1915 r. na terenie Królestwa Polskiego zajętego przez Niemcy i Austro-Węgry do prowadzenia ksiąg wprowadzono ponownie język polski. Stan ten utrzymał się w dawnym zaborze rosyjskim, który wszedł w skład II Rzeczypospolitej do 1945 roku. Sączów to wieś o średniowiecznym rodowodzie, leżąca w granicach księstwa siewierskiego, będącego od XV wieku własnością biskupów krakowskich. W XIX wieku wchodziła w skład powiatu będzińskiego i gminy Bobrowniki. Parafia w Sączowie miała być erygowana przez biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża w 1224 roku. W 1850 r. kościół sączowski był tak zrujnowany, że został zamknięty, a nabożeństwa przeniesiono do należącej do sączowskiej parafii, kaplicy w Ożarowicach. Dopiero 3 lata później, po remoncie kościoła, siedziba parafii wróciła do Sączowa. Granice parafii nie ulegały większym zmianom do drugiej połowy XX wieku. Od początku XIX wieku do lat 50. XX wieku, obejmowała wsie: Sączów, Celiny, Myszkowice, Niezdara, Nowa Wieś, Ossy, Ożarowice, Strąkowe, Pyrzowice, Tąpkowice, Zendek. [na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. P. Matuszek, Katowice 2016]

KM 15.12.2016 r.