Zespół stanowiący spuściznę archiwalną o. Emanuela Działy OP składa się z 92 jednostek archiwalnych, o łącznym rozmiarze 1,77 mb. Zostały one podzielone na następujące serie: I Dokumenty osobiste, II Materiały autobiograficzne i wspomnieniowe, III Korespondencja, IV Praca duszpasterska, V Praca pisarska i naukowa, VI Praca na rzecz prowincji i klasztorów, VII Zbiory. Seria piąta dodatkowo została podzielona na mniejsze podserie: opracowania, tłumaczenia oraz materiały warsztatowe i pomocnicze. W dokumentach osobistych znaleźć można skrupulatnie gromadzone przez zakonnika wszelkiego rodzaju świadectwa, zaświadczenia, dokumenty tożsamości, legitymacje oraz dokumentację medyczną i związaną z odbywaniem studiów. O. Emanuel Działa OP w 1971 r. spisał swoje wspomnienia. W trakcie inwentaryzacji odnaleziono w archiwum cztery ich egzemplarze i zebrano w serii drugiej. Tam też znalazły się materiały związane z jubileuszem kapłaństwa. Korespondencja stanowi trzecią serię niniejszego inwentarza. Wydzielone zostały kopie listów wysłanych (korespondencja wychodząca) oraz listy otrzymane, ułożone w porządku alfabetycznym. Do grupy tej zaliczono także zaproszenia, jakie o. Działa otrzymał. Czwartą serię tworzą materiały zawierające gównie akta związane z działalnością duszpasterską twórcy spuścizny. [poprawka WF] Największą grupę archiwaliów w spuściźnie stanowią artykuły i opracowania autorskie, a także tłumaczenia i materiały warsztatowe. Zostały one zakwalifikowane do serii V, ze względów praktycznych podzielonej według klucza rzeczowego. Wśród opracowań własnych trudno jednoznacznie oddzielić krótkie artykuły od kazań – styl jednych i drugich jest bardzo podobny.. Do szóstej serii zaliczone zostały dokumenty dotyczące prac wykonywanych przez zakonnika na przecz Prowincji Polskiej (np. księga zmarłych, tłumaczenia konstytucji zakonnych) oraz konwentu w Poznaniu, w którym przebywał najdłużej, pełniąc obowiązki kronikarza i jałmużnika.W zbiorach znaleźć można artykuły osób trzecich oraz materiały niezwiązane z żadną z poprzednich grup dokumentów. Mimo iż opracowania osób trzecich zostały przepisane przez o. Emanuela, w niniejszym inwentarzu zostały potraktowane właśnie jako zbiory, z uwagi na fakt, iż zakonnik nie jest ich autorem. W grupie tej pozostawiono także, w jednostce o sygn. 528/262/0/7/75 fragmenty oryginalnych opraw na dokumenty. Podobne oprawy pozostawiono także w kilku innych jednostkach, w różnych seriach, aby zilustrować charakterystyczny dla o. Emanuela sposób zabezpieczania i przechowywania archiwaliów.

Leon Działa przyszedł na świat 11 kwietnia 1912 r. w Czernelicy k. Stanisławowa, na terenie dzisiejszej Ukrainy, jako syn Jana i Rozalii z.d.Rzeczyckiej . Do szkoły powszechnej uczęszczał w rodzinnej miejscowości, a do gimnazjum najpierw w Horodence, później w Żółkwi, gdzie w latach 1927–1929 mieszkał w internacie dominikanów. Pobyt w nim utwierdził go w powołaniu zakonnym. Do Zakonu Braci Kaznodziejów wstąpił w 1929 r. w Krakowie. Otrzymał wówczas habit oraz imię zakonne Emanuel. 20 sierpnia 1930 r. złożył pierwsze śluby, profesję wieczystą zaś 20 sierpnia 1933 r. Do 1933 r. uzupełniał w Krakowie średnie wykształcenie, uczęszczając do Państwowego Gimnazjum IV im. Henryka Sienkiewicza. W 1933 r. wyjechał do Lwowa, gdzie przez dwa lata studiował filozofię w studium zakonnym. Studia teologiczne kontynuował w Papieskim Instytucie Międzynarodowym „Angelicum” w Rzymie. Tam właśnie przyjął święcenia kapłańskie 10 lipca 1938 r. z rąk kardynała Francesco Selvaggianiego. Rok po nich złożył egzamin lektorski i licencjacki z teologii. W latach 1940–1941 przygotowywał się do doktoratu. Tytułu jednak nie uzyskał, gdyż napisana rozprawa nie została wydana drukiem . W czasie pobytu we Włoszech ciężko zachorował na gruźlicę, przeszedł operację i już nigdy nie odzyskał pełni zdrowia. Po II wojnie światowej powrócił do Polski. Tu przebywał najpierw w Świętej Annie, jako rekonwalescent i kapelan sióstr. Od września 1949 r. do września 1951 r. mieszkał w Otwocku, lecząc się na gruźlicę. W latach 1951–1958 przebywał w konwencie św. Józefa w Warszawie – Służewie, pełniąc tam obowiązki wychowawcy kleryków. W 1958 r. został przeniesiony do Poznania. Zajmował się tam pisaniem kroniki konwentu oraz pełnił obowiązki opiekuna ubogich (jałmużnika). Jego dziełem życia stało się opracowanie biogramów zakonników dominikańskich do kolejnej edycji księgi zmarłych. Pracował naukowo, swoje artykuły z zakresu teologii publikował m. in. w „Ateneum Kapłańskim”, „Znaku”, „W Drodze” i „Przewodniku Katolickim”. Miał szczególny charyzmat prowadzenia ludzi chorych i znerwicowanych oraz skrupulantów, do których sam siebie zaliczał. Im też poświęcił część swoich opracowań. Zmarł 24 września 1979 r. w Poznaniu, w wieku 67 lat, z czego w zakonie 49, a w kapłaństwie 41.