Zespół archiwalny nr 293, stanowiący spuściznę archiwalną o. Fabiana Romana Madury OP, obejmuje 247 jednostek. Zgodnie z układem zastosowanym w trakcie prac prowadzonych po 2010 r., zachowanym obecnie, został podzielony na następujące serie: 1. Dokumenty osobiste (3 jednostki archiwalne), 2. Materiały wspomnieniowe i autobiograficzne (2 j. a.), 3. Korespondencja (14 j. a.), 4. Kazania i homilie (1 j. a.), 5. Prace (40 j. a., z czego 19 dotyczy akt kapituł, a 5 to opracowania), 6. Brudnopisy artykułów (24 j. a., podzielone tematyczne według klasztorów i prowincji), 7. Artykuły osób trzecich (1 j. a.), 8. Recenzje prac napisanych przez o. Fabiana Madurę (1 j. a.), 9. Muzyka i chóry (7 j. a.), 10, Wykłady, Studium Generalne Dominikanów w Krakowie (17 j. a.), 11 Materiały warsztatowe (124 j. a. podzielone również według prowincji i klasztorów) oraz 12. Zbiory (11 j. a.). Największą serię stanowią materiały warsztatowe, gdzie znaleźć można różnorakie wypisy źródłowe, znajdowane przy okazji kwerend służących opracowaniu akt kapituł, a także spisy archiwaliów i wszelkie materiały pomocnicze, z których korzystał o. Madura (również odpisy archiwaliów podzielone na konkretne archiwa, ale także notatki i materiały do historii poszczególnych miejscowości, w których znajdowały się konwenty dominikańskie). Materiały w spuściźnie to głównie maszynopisy i rękopisy. Stosunkowo mało jest druków. Większość akt stanowią tzw. luzy (inaczej akta luźne) - nie księgi i nie poszyty. W wielu przypadkach nie udało się ustalić dokładnej daty powstania jednostki, albo dat skrajnych. Wówczas w polu "daty" wpisywano lata życia aktotwórcy (1892-1989), stanowiące jednocześnie daty krańcowe zespołu i odnotowano w polu "Uwagi", iż "Dokładna datacja jednostki niemożliwa do ustalenia, tu uśredniona do dat krańcowych zespołu". Wszelkie odstępstwa od tej reguły również były znaczone w polu "Uwagi".

Roman Madura przyszedł na świat 9 sierpnia 1892 r. we Lwowie, jako syn Antoniego i Pauliny Góreckiej. Do zakonu dominikanów wstąpił w 1908 r., przyjmując imię zakonne Fabian. Pierwszą profesję złożył 4 października 1909 r. Co ciekawe, dopiero w nowicjacie, który odbywał w Krakowie, ukończył gimnazjum, zyskując wykształcenie średnie. Powrócił do Lwowa, by podjąć studia filozoficzne. W 1911 r. został wysłany do Rzymu, na Papieski Uniwersytet Świętego Tomasza z Akwinu (Angelicum), celem odbycia studiów teologicznych. Wskutek I wojny światowej, jako poddany austriacki, musiał w 1915 r. opuścić Włochy. Udał się na Węgry, gdzie 12 września 1915 r., w Sombathely, przyjął święcenia kapłańskie. Już jako kapłan dokończył studia teologiczne w Wiedniu, a zaraz po nich zapisał się na studia historyczne na tamtejszym uniwersytecie. Studiował jedynie 3 lata, gdyż od 1918 r. przez 10 lat prowadził we Lwowie wykłady dla braci dominikanów z logiki, apologetyki i historii Kościoła. Kolejną jego placówką, na lata 1928-1933, stał się Kraków, gdzie uczył braci historii oraz sprawował oficjum syndyka. W listopadzie 1933 r. został wybrany przeorem w Tarnopolu, gdzie pozostał aż do 1939 r. Po wkroczeniu Armii Czerwonej od września 1939 r. był osadzony w więzieniu, skąd po ponad miesiącu dotarł do Tarnobrzega. Tam podczas II wojny światowej pełnił obowiązki przeora. Nie miał wówczas zbyt wielu obowiązków, korzystał więc z możliwości dojazdu do Warszawy, gdzie mimo działań wojennych przepisywał w Bibliotece Narodowej rękopis XVI-wiecznych akt kapituł prowincjalnych polskich dominikanów. Jak się później okazało, uratował tekst - jego kopia stała się jedyną ocalałą po pożodze Warszawy w 1944 r. W 1945 r. Madura został przeniesiony do Gdańska, również na stanowisko przeora. Piastował ten urząd do 1954 r. Przez kolejny rok przebywał w Jarosławiu. W 1955 r. został wybrany przeorem w Gidlach, skąd znów po roku przeniósł się na przeorat do Warszawy - Służewa. To oficjum sprawował również tylko przez rok - w 1957 r. uzyskał stopień mistrza teologii, został także regensem Studium Generale. W 1963 r. został wybrany pierwszym przeorem odnowionego konwentu św. Jacka w Warszawie, przy ul. Freta. Rok później wyjechał do Rzymu, celem kwerendy archiwalnej w tamtejszych archiwach: Archiwum Generalnym Zakonu Kaznodziejskiego oraz w archiwach watykańskich. Jego działania przyniosły efekt w postaci wydanego w 1972 r. pierwszego tomu akt kapituł prowincji polskiej dominikanów (1225-1600). Pozostałe akta kapituł z innych prowincji z terenu ziem polskich pozostawił gotowe do wydania w maszynopisach (akta prowincji: polskiej do 1978 r., ruskiej, litewskiej, galicyjskiej oraz dwóch kongregacji: bł. Czesława na Śląsku i św. Ludwika Bertranda). Po powrocie z Rzymu w 1973 r. przebywał krótko w Krakowie, a następnie w konwencie św. Jacka w Warszawie. Tam też zmarł 25 lipca 1989 r. Oprócz serii artykułów historycznych, o. Madura przygotował również specjalne "Vademecum", mające stanowić pomoc dla wszystkich badaczy dziejów Zakonu Kaznodziejskiego na ziemiach polskich. Drugim, poza historią, przedmiotem szczególnego zainteresowania o. Fabiana Madury, była muzyka kościelna. Przy prawie każdym konwencie w którym pracował, zakładał chóry kościelne, których był dyrygentem. "Jego" chóry funkcjonowały w: Krakowie, Tarnopolu, Tarnobrzegu i Gdańsku. Wszystkie odnosiły spore sukcesy, a on sam za działalność chóralną otrzymał w 1938 r. Złoty Krzyż Zasługi. Jako założyciel Związku Chórów Kościelnych Archidiecezji Gdańskiej został jego pierwszym prezesem.