Księga aktów metrykalnych urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1758-1810, sygn. 1

Kościół unicki na terenie Rzeczypospolitej został utworzony w wyniku zawarcia unii brzeskiej w 1596 r., na podstawie bulli papieża Klemensa VIII z 1595 r. Na mocy zawartej unii doszło do połączenia Kościoła prawosławnego z Kościołem katolickim; biskupi ruscy przyjęli katolickie wyznanie wiary i uznali zwierzchnictwo papieża. Z prawosławia zachowano obrządek wschodni, kalendarz juliański i niezależną hierarchię duchowną. W XVIII w. strukturę organizacyjną Kościoła unickiego stanowiła metropolia kijowska, w której skład wchodziły: archidiecezja kijowska, archidiecezja połocka, diecezje: pińsko-turowska, włodzimiersko-brzeska, chełmsko-bełska, łucko-ostrogska, lwowsko-halicko-kamieniecka i przemysko-samborska. Po rozbiorach Rzeczypospolitej, tereny objęte unią podzielone zostały pomiędzy Rosję i Austrię. Dalsze zmiany organizacji Kościoła unickiego i wszelkie decyzje związane z jego działalnością podejmowały państwa zaborcze. Na mocy dekretu cesarzowej Katarzyny II z 19 X 1795 r. utrzymano w Rosji jedynie diecezję połocką, natomiast pozostałe, to jest metropolię kijowską, diecezje pińską, łucką i włodzimierską zlikwidowano. Dwie ostatnie przywrócono bullą papieża Piusa VI w 1798 r. Na terenie zaboru rosyjskiego unię zlikwidowano w 1875 r.