Operaty urządzenia gospodarstwa leśnego, plany gospodarstwa leśnego, budżety i sprawozdania rachunkowe, sprawy pracownicze, sprawy zamiany gruntów, dzierżawy, przejęcia i nabycia gruntów, publikacje i wycinki prasowe, wnioski cięć, wnioski pielęgnowania i odnowienia lasu, ochrona drzewostanów, przydziały deputatów, projekt typowy budynku gospodarczego.

Nadleśnictwo Święta Katarzyna położone było na terenie powiatów: iłżeckiego, kieleckiego i opatowskiego w województwie kieleckim. Najwcześniejsze dane o Nadleśnictwie Święta Katarzyna dotyczą roku 1886, kiedy to w tym Nadleśnictwie opracowano plan urządzenia gospodarstwa leśnego. Rewizje tego planu miały miejsce w latach 1896, 1904 i 1910. W czasie I wojny światowej zaborcy prowadzili na terenie Nadleśnictwa bezplanową, rabunkową gospodarkę, użytkując drzewostany w pobliżu ośrodków komunikacyjnych. W 1920 r. wydzielono w ramach Nadleśnictwa Święta Katarzyna rezerwat na Chełmowej Górze, a w roku 1922 rezerwaty Święta Katarzyna i Słupia Nowa. W 1924 r. podzielono Nadleśnictwo na dwa obręby: Klonów i Słupia Nowa. Z kolei w 1925 r. podział ten zmieniono na obręby: Klonów - o powierzchni 3562,30 ha, Święta Katarzyna - o powierzchni 5236,10 ha i "Rezerwat w Górach Świętokrzyskich" - o powierzchni 489,10 ha. Ogólna powierzchnia Nadleśnictwa wynosiła 9286,50 ha. W 1925 r. personel biurowy Nadleśnictwa stanowili: nadleśniczy, sekretarz, dwóch kancelistów, skarbnik i stróż. W skład personelu terenowego wchodzili: 5 leśniczych i 30 gajowych. W 1926 roku, w Bodzentynie, na gruntach rządowego folwarku, powstały zabudowania siedziby Nadleśnictwa Święta Katarzyna. Budynek biurowy, dom nadleśniczego, wozownia i stodoła zachowały się do chwili obecnej (2022 r.). W 1929 r. odłączono od Nadleśnictwa Święta Katarzyna obręb Klonów i przyłączono do nowo utworzonego Nadleśnictwa Zagnańsk. Powierzchnia Nadleśnictwa Święta Katarzyna wynosiła wówczas 5790,59 ha. Po odłączeniu obrębu Klonów personel terenowy Nadleśnictwa zmniejszył się o 15 osób (pozostało 5 leśniczych i 15 gajowych). Katastrofalne mrozy w styczniu i lutym 1929 r., przekraczające -40°C, wyrządziły znaczne szkody w drzewostanach bukowych i jodłowych, zwłaszcza silnie przerzedzonych cięciami. W 1932 r., dzięki staraniom Józefa Kostyrki prowadzącego sprawy ochrony przyrody w Zakładzie Doświadczalnym Lasów Państwowych, w celu zapewnienia drzewom rezerwatów ścisłych korzystnych warunków klimatycznych, poddano ochronie częściowej pasy drzewostanów przylegające do rezerwatów ścisłych oraz drzewostany otaczające okazałe wychodnie skalne piaskowca dewońskiego na Miejskiej Górze. W ten sposób obszar rezerwatów osiągnął powierzchnię 1326,87 ha. W latach 1936-1937 wykonano plan urządzenia gospodarstwa leśnego Nadleśnictwa Święta Katarzyna, w którym znacznie zmniejszono rozmiar użytkowania rębnego. W czasie II wojny światowej okupant niemiecki nie prowadził pozyskania drewna na terenie rezerwatów. Z kolei lata 1945-1950 to okres żywej działalności mającej na celu przysposobienie Nadleśnictwa Święta Katarzyna do przyszłej roli parku narodowego. Nadleśnictwo Święta Katarzyna funkcjonowało do 1 maja 1950 r., kiedy to weszło w życie Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1950 r. w sprawie utworzenia Świętokrzyskiego Parku Narodowego.