Księgi rodzin, w tym akty małżeństw, skorowidze oraz akta zbiorowe do aktów małżeństw; księgi zgonów i skorowidze do aktów zgonów; wtóropisy ksiąg rodzin i ksiąg zgonów oraz skorowidzów do ksiąg.

W drugiej połowie 1940 r. na okupowanych ziemiach polskich włączonych w październiku 1939 r. do Rzeszy Niemieckiej, na których obowiązywał wyznaniowy system rejestracji stanu cywilnego, władze niemieckie wprowadziły na wzór niemiecki system świeckiej rejestracji stanu cywilnego, oparty na przepisach o stanie cywilnym z 1937 r. [1] Rejestrację stanu cywilnego, tzn. urodzeń, zawartych małżeństw i zgonów, przekazano świeckim urzędnikom stanu cywilnego (niem. Standesbeamte), działającym w okręgach rejestracji stanu cywilnego (niem. Standesamtsbezirke). Okręg co do zasady obejmował jedną gminę, jednakże w zależności od liczby mieszkańców mógł obejmować kilka gmin lub na obszarze jednej gminy mogło istnieć kilka okręgów rejestracji stanu cywilnego. Na terenie gminy Świnice w powiecie tureckim (niem. Landgemainde Swinice, od 1943 r. Schwinitz, Kreis Turek) utworzono jeden okręg rejestracji stanu cywilnego i jeden urząd stanu cywilnego - Standesamt Swinice, który rozpoczął działanie w październiku 1940 r. [2] W 1943 r., w związku ze zmianą nazwy gminy, nastąpiła zmiana nazwy urzędu na Standesamt Schwinitz. Stan cywilny osób niezależnie od wyznania rejestrowano w trzech odrębnych rejestrach - w księdze rodzin (niem. Familienbuch) rejestrowano zawarcie małżeństwa oraz inne informacje o rodzinie, w tym o: rodzicach małżonków, narodowości, obywatelstwie i przynależności rasowej małżonków, wspólnych dzieciach, dzieciach nieślubnych, adoptowanych i uznanych za legalne, w księdze urodzeń (niem. Geburtsbuch) rejestrowano urodzenia, natomiast w księdze zgonów (niem. Sterbebuch) rejestrowano zgony. Generalnie tworzono księgi roczne (na rok kalendarzowy), jednakże występowały od tej zasady wyjątki. Dla każdej z ksiąg prowadzono drugi egzemplarz (niem. Zweitbuch), przekazywany po zamknięciu księgi władzom administracyjnym szczebla powiatowego w celu sprawdzenia i zabezpieczenia. Wraz z księgami stanu cywilnego gromadzono również dokumentację towarzyszącą, w skład której wchodziły dokumenty będące podstawą wpisów w księgach, tzw. akta zbiorowe (niem. Sammelakten). Językiem urzędowym, w którym prowadzono akta stanu cywilnego (księgi i akta zbiorowe) był język niemiecki. Standesamt Schwinitz zaprzestał działalności w styczniu 1945 r., w związku ze zbliżającą się linią frontu i ewakuacją niemieckich władz i urzędów. Po zakończeniu okupacji niemieckiej rejestrację stanu cywilnego przejął polski Urząd Stanu Cywilnego w Świnicach przy Zarządzie Gminnym gminy Świnice, działający tymczasowo według zasad obowiązujących na zachodnich terenach województwa poznańskiego przed 1 września 1939 r., a następnie od 1 stycznia 1946 r. w oparciu o polskie przepisy o aktach stanu cywilnego [3]. Przypisy: [1] Personenstandsgesetz, vom 3. November 1937, Reichsgesetzblatt, Jahrgang 1937, Teil I, s. 1146. [2] Pierwsze wpisy w księgach stanu cywilnego pochodzą z października 1940 r. [3] Dekret z dnia 25 września 1945 r. Prawo o aktach stanu cywilnego, Dz.U. 1945, nr 48, poz. 272.

W zespole zdigitalizowano 5 j.a. o sygnaturach: 4-6, 9, 10.