Akta znajdujące się w zespołach komitetów powiatowych (miejskich) PZPR stanowią podstawowe źródło do dziejów PZPR na danym terytorium. Wyczerpują one wszystkie aspekty działalności partii. Ankiety statystyczne sporządzane w wersjach rocznych i kwartalnych a także różnych przekrojach środowiskowych pozwalają na drobiazgowe wręcz prześledzenie procesu kształtowania się składu socjalno - zawodowego partii i jej liczebności na tle ogólnej struktury socjalno-zawodowej zatrudnionych w poszczególnych działach gospodarki narodowej. Ankiety zawierają także informacje dotyczące stanu liczebnego PZPR w układzie gmin. gromad, organizacji partyjnych. Akta konferencji, posiedzeń plenarnych i egzekutyw zawierają obok problematyki wewnątrzpartyjnej także informacje dotyczące różnych dziedzin życia społeczno - gospodarczego na danym terenie. Najwyższym stopniem ogólności i wszechstronności odznaczają się przy tym materiały sprawozdawcze na konferencje, a najwięcej szczegółowych informacji zawierają załączniki do protokołów posiedzeń egzekutyw. Problematyka posiedzeń plenarnych i egzekutyw odznaczała się dużym zróżnicowaniem. Trudno było wskazać dziedzinę życia społeczno-gospodarczego nie będącą przedmiotem posiedzeń tych gremiów . Zróżnicowanie problematyki nie szło jednak w parze z systematycznością omawiana poszczególnych problemów. Częstotliwość podejmowania określonych problemów przez komitety powiatowe (miejskie) była zróżnicowana zarówno w aspekcie chronologicznym i terytorialnym. W latach 1949 - 1955 tematyka konferencji, posiedzeń plenarnych i egzekutyw była zdominowana przez problematykę wewnątrzpartyjną . Spoza tej sfery problemowej najczęściej omawiano działalność agitacyjno - propagandową, rozwój współzawodnictwa pracy oraz spółdzielczości produkcyjnej. Na konferencjach i posiedzeniach plenarnych nie przedstawian?o na ogół poza referatami osobnych materiałów. Same referaty wypełnione w przeważającej części rozważaniami natury ogólnopolitycznej zawierały stosunkowo niewiele informacji rzeczowych. Ograniczoną wartość źródłową posiadają w tym okresie także materiały z posiedzeń egzekutyw. Informacje pisemne dołączone do protokołów w formie osobnych załączników miały najczęściej charakter przyczynkarskich omówień poszczególnych problemów a często rezygnowano w ogóle z ich przedstawiania ograniczając się do zreferowania danego problemu w formie ustnej. Przemiany październikowe 1956 roku przyniosły istotne zmiany w funkcjonowaniu instancji partyjnych. Procesy decentralizacyjne przy całej swej ograniczoności przyczyniły się do znacznego zwiększenia odpowiedzialności instancji partyjnych szczebla powiatowego za realizację na swoim terenie polityki inwestycyjnej, rolnej, kulturalnej, oświatowej itp. Równocześnie współdecydowały one w większym niż uprzednio zakresie o wyborze celów polityki społeczno-gospodarczej w odniesieniu do terenu swego działania. Ciężar partyjnej aktywności w sferze społeczno-gospodarczej przesunął się z działań typu agitacyjnego na polityczny nadzór nad przebiegiem procesów w niej zachodzących i w pewnym sensie także ich stymulowanie. Po krótkim okresie lat 1956 – 1958, kiedy to kierując się hasłami odbiurokratyzowania życia partyjnego ograniczano dokumentowanie działalności partyjnej, (m. in. rezygnowano ze składania na posiedzeniach egzekutyw osobnych informacji na piśmie) życie społeczno - gospodarcze danego powiatu i miasta wydzielonego znajdowało coraz wszechstronniejsze odbicie w aktach konferencji, posiedzeń plenarnych i egzekutyw komitetów powiatowych (miejskich) PZPR. Referaty na powiatowe konferencje sprawozdawczo-wyborcze nabrały charakteru wszechstronnych sprawozdań z działalności partii i rozwoju społeczno - gospodarczego danego powiatu (miasta wydzielonego). Niewątpliwym mankamentem tych materiałów jest zwłaszcza w odniesieniu do danych statystycznych, opracowanie okresem kadencji ustępujących władz a nie pełnymi latami kalendarzowymi. Trudno także za ich pomocą śledzić wszystkie aspekty życia społeczno - gospodarczego na danym terenie gdyż różny był stopień głębi informacyjnej materiałów przedstawianych na kolejnych konferencjach. Charakteru obszernych analiz informacyjno - sprawozdawczych nabierały w latach sześćdziesiątych referaty na posiedzenia plenarne. Do referatów dołączano często osobne aneksy zawierające różnego rodzaju zestawienia liczbowe bądź dodatkowe informacje. Na posiedzenia egzekutyw niemal zawsze przygotowywano do określonego punktu porządku obrad informację pisemną, dołączaną do protokołu w formie załącznika. Posiedzenia plenarne zwłaszcza egzekutywy obejmowały szeroki wachlarz tematów, przy czym problematyka posiedzeń plenarnych była z natury bardziej ogólna. Najwcześniej omawiano kwestie gospodarcze. W latach 1969 - 1970 komitety powiatowe i miejskie (miast wydzielonych) odbyły 156 posiedzeń poświęconych problematyce gospodarczej wobec 141 posiedzeń których problematykę kwalifikowano jako wewnątrzpartyjną oraz 69 poświęconych zagadnieniom ideowo - wychowawczym. Co więcej posiedzenia określane jako wewnątrzpartyjne były także często związane tematycznie z problematyką społeczno-gospodarczą. Przedmiotem ich była bowiem ocena realizacji wcześniej podjętych uchwał odnoszących się do określonych dziedzin życia społeczno-gospodarczego. Ocenę realizacji uchwał niezależnie od tego, czego dotyczyły traktowano w kategoriach problematyki wewnątrzpartyjnej. Na tym tle niemal marginalne stawało się zainteresowanie instancji partyjnych zagadnieniami ideowo - wychowawczymi. Uchwały instancji partyjnych dotyczące spraw społeczno-gospodarczych nie wykraczały najczęściej poza formalną akceptację ustaleń odpowiednich ogniw administracji państwowej. Tematyka posiedzeń egzekutyw nie zawsze odzwierciedlała profil społeczno - gospodarczy danego powiatu. W powiatach wybitnie rolniczych przedmiotem obrad częściej były sprawozdania z zakładów przemysłowych niż problemy rolne. Egzekutywy instancji powiatowych rzadko oceniały prace zespołów partyjnych w radach narodowych, prace organizacji partyjnych w kulturze i oświacie, postawy członków partii pracujących w administracji państwowej. Mało miejsca poświęcano problematyce stosunków międzyludzkich i nastrojom panującym wśród załogi. Na posiedzeniach plenarnych sprawozdania egzekutyw ograniczały się do wyliczania problemów, którymi się zajmowano. Nie poddawano analizie stylu i metod prac egzekutyw. Tymczasem wśród materiałów przedstawianych egzekutywom rzadko zdarzały się oceny i informacje nie będące tylko zbiorem suchych faktów ale zawierające także krytyczne analizy sytuacji gospodarczej i politycznej w danym zakładzie pracy, instytucji czy organizacji społecznej. Zdarzały się wypadki, że na egzekutywach przedstawiano te same materiały które wcześniej omawiano na posiedzeniach prezydiów powiatowych rad narodowych. Problemowe dyskusje nad przedstawionymi materiałami należały do rzadkości. Członkowie egzekutyw ograniczali się najczęściej do zadawania pytań referentowi. Największą aktywność przejawiali pod tym względem sekretarze komitetów powiatowych oraz przewodniczący prezydiów rad narodowych. W pierwszej połowie lat siedemdziesiątych podjęto z ograniczonym powodzeniem działania zmierzające do wyeliminowania tych zjawisk. Na konferencjach sprawozdawczo - wyborczych wprowadzono zwyczaj odrębnego przedstawiania sprawozdań przez organa administracji państwowej. Unikano omawiana tych samych problemów przez instancje partyjne i odpowiednie organa administracji państwowej, rozpatrywania spraw bardzo szczegółowych, względnie ograniczania ocen poszczególnych zjawisk wyłącznie do aspektu ekonomicznego bądź organizacyjnego. Na jednym posiedzeniu egzekutywy nie omawiano więcej niż trzy tematy. Przedstawiane materiały nie mogły przekraczać kilkunastu stron. Wśród omawianych zagadnień zwiększył się udział problematyki wewnątrzpartyjnej, kwestie gospodarcze zachowały jednak nadal dominujące znaczenie. Było to pochodną nakładania się funkcji instancji partyjnych i administracji gospodarczej – zjawiska które stanowiło nieodłączną cechę panującego w latach 1948 - 1989 w Polsce systemu politycznego. Akta komisji kontroli partyjnej, rewizyjnych oraz pozostałych komisji działających przy komitetach powiatowych (miejskich) PZPR mają w stosunku do opisanych wyżej grup dokumentów wyłącznie znaczenie uzupełniające. Komisje kontroli partyjnej i rewizyjne przedstawiały systematycznie sprawozdania na konferencje i tam przede wszystkim znajduje się pełny opis ich działalności w okresie kadencji. Odpowiednika w innych materiałach nie znajdują akta komisji porozumiewawczych stronnictw politycznych. Stanowią one podstawowe źródło ilustrujące kontakty władz PZPR z władzami Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego i Stronnictwa Demokratycznego na szczeblu powiatu i miasta wydzielonego. Mimo bardzo fragmentarycznego charakteru bardzo dużą wartość źródłową posiadają natomiast informacje problemowe zachowane wyjątkowo w ramach zespołów komitetów powiatowych w Koninie i Słupcy. Stanowiły one część dopływu przekazanego w 2006 przez Archiwum Państwowe w Poznaniu Oddział w Koninie.

Komitety powiatowe i komitety miejskie (miast wydzielonych) PZPR były organami władz partii działającymi na szczeblu wszystkich powiatów i miast wydzielonych województwa poznańskiego począwszy od utworzenia PZPR na Kongresie Zjednoczeniowym (15 - 21 grudnia 1948) do zniesienia powiatów i miast wydzielonych w czerwcu 1975 roku. Status miast wydzielonych w województwie poznańskim posiadały: Gniezno, Kalisz, Leszno, Ostrów Wlkp. i Piła. Strukturę i kompetencje władz na szczeblu powiatu i miasta wydzielonego określał statut. Składy osobowe komitetów powiatowych i miejskich (miast wydzielonych) zostały ustalone jeszcze przed Kongresem Zjednoczeniowym przez odpowiednie instancje Polskiej Partii Robotniczej. Dotyczyło to także obsady personalnej i struktury tych komitetów. Pierwsze posiedzenia plenarne komitetów powiatowych i komitetów miejskich (miast wydzielonych) odbyły się 24 grudnia 1948 roku. Poza formalnym wyborem sekretarzy i egzekutyw zatwierdzono na nich projekty składów osobowych władz partyjnych i instancji niższego szczebla. Udział przedstawicieli Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Partii Socjalistycznej we władzach odpowiadał liczbie członków obu partii w poszczególnych powiatach i miastach wydzielonych. Stanowiska I sekretarzy komitetów powiatowych PZPR powierzono w większości powiatów byłym I sekretarzom komitetów powiatowych PPR. Działacze PPS objęli te funkcje w 4 miastach wydzielonych: Kaliszu, Ostrowie Wielkopolskim, Gnieźnie i Lesznie oraz w powiatach: wrzesińskim, trzcianeckim i kępińskim. Poza tym byłym I sekretarzom powiatowych komitetów PPS powierzono w 17 powiatach funkcje II sekretarzy komitetów powiatowych PZPR. Ogółem 67,7% członków komitetów powiatowych i miejskich (miast wydzielonych) wywodziło się z PPR natomiast 32,2% z PPS. W następnych latach proporcje te uległy wyraźnej zmianie na niekorzyść PPS. W lutym i marcu 1949 roku odbyły się pierwsze powiatowe i miejskie konferencje sprawozdawczo-wyborcze. Konferencja stanowiła najwyższą władzę PZPR w powiecie i w mieście wydzielonym. Konferencje były zwoływane przez odpowiednie komitety w terminie ustalonym przez statut, bądź wcześniej za zgodą względnie na polecenie wyższej instancji albo na żądanie co najmniej 1/3 ogółu liczby członków danej organizacji partyjnej latach 1949-1956 konferencje odbywały się co roku, a w następnych co dwa lata. W konferencji brali udział delegaci wybrani przez podstawowe organizacje partyjne według norm ustalonych przez komitet powiatowy (miejski) w porozumieniu z Komitetem Wojewódzkim PZPR w Poznaniu. Konferencja rozpatrywała i zatwierdzała sprawozdanie komitetu powiatowego ( miejskiego ), omawiała najważniejsze problemy polityczne i społeczno-gospodarcze, wytyczała program działania na następna kadencję, wybierała komitet powiatowy (miejski ) oraz komisję rewizyjną. Komitety powiatowe (miejskie) były wybierane w składzie 21 - 33 członków i 7 - 11 zastępców, komisje rewizyjne w składzie 3 członków i 3 zastępców, egzekutywy w składzie 7 - 11 członków. Komitety powiatowe (miejskie) w okresie kadencji miały prawo odwoływać ze swego składu poszczególnych członków oraz powoływać na ich miejsce nowych członków spośród zastępców, członków w uzasadnionych zaś przypadkach również spoza zastępców członków. Zmiany te nie mogły przekraczać 1/5 składu komitetu wybranego przez konferencje. Konferencje powiatowe wybierały ponadto delegatów na konferencję wojewódzką, a w latach kiedy odbywały się zjazdy centralne partii także delegatów na zjazd. W niektórych przypadkach konferencje zwoływano wyłącznie w celu wybrania delegatów na zjazd. Nosiły one wówczas nazwę konferencji przedzjazdowych. Skład osobowy komitetów opierał się na zasadzie doboru według klucza zapewniającego udział w nich osób zajmujących określone stanowiska w administracji państwowej i gospodarczej a także działaczom organizacji społecznych i młodzieżowych. Wybory w instancjach partyjnych miały raczej tylko charakter formalny. Pragmatyka wyborcza choć uwzględniała każdorazowo tajność głosowania stwarzała ograniczone możliwości dokonywania zmian we wcześniejszych ustaleniach. Wypadki nie wybrania wytypowanych wcześniej kandydatów do władz partyjnych zdarzały się w związku z tym niezwykle rzadko. Istotnym narzędziem służącym osiąganiu pożądanych rezultatów wyborów była praktyka imiennego zgłaszania podczas konferencji prawie całej listy kandydatów do przyszłych władz przez tzw. komisję matkę. Zgłaszanie dodatkowych kandydatur bezpośrednio przez delegatów na sali obrad było często także efektem wcześniejszych uzgodnień. Wybrane przez konferencję komitety powiatowe (miejskie) kierowały działalnością partii w trakcie kadencji. Do statutowych zadań tych organów należało wytyczanie kierunków pracy organizacji partyjnych zgodnych z linią polityczną partii, właściwe wykorzystanie kadr partyjnych, organizacja ideologicznego i politycznego kształcenia członków partii, dokonywanie ocen i wytyczanie kierunków działalności instytucji państwowych, gospodarczych i organizacji społecznych, współpraca z odpowiednimi ogniwami stronnictw sojuszniczych. Na swych pierwszych posiedzeniach plenarnych które odbywały się w trakcie trwania konferencji sprawozdawczo-wyborczych komitety powiatowe (miejskie) wybierały jako swój organ wykonawczy egzekutywę. Ze składu egzekutywy wyłaniano I sekretarza i sekretarzy instancji. Wybór sekretarzy podlegał zatwierdzeniu przez Komitet Wojewódzki PZPR w Poznaniu. Sekretarze pełnili swe funkcje etatowo. Mieli oni do pomocy nie pochodzących z wyboru pracowników etatowych czyli tzw. aparat partyjny. Aparat ten wraz z sekretarzami nazywał się odpowiednio komitetem powiatowym lub miejskim PZPR. Nazwa komitet powiatowy (miejski) występowała zatem zarówno w odniesieniu do aparatu etatowego partii jak i ciała pochodzącego z wyboru. Do połowy 1950 roku instancje powiatowe (miejskie) posiadały po kilka etatów pracowników politycznych. Uchwała IV Plenum Komitetu Centralnego PZPR ( 8 maja 1950 roku) spowodowała znaczną rozbudowę aparatu etatowego komitetów powiatowych (miejskich). Wyróżniano w nich odtąd wydziały: organizacyjny, propagandy, ekonomiczny i rolny. Liczba pracowników etatowych uzależniona była od liczebności partii na danym terenie i wahała się od 25 do 35 osób. Na początku 1957 roku nastąpiła znaczna redukcja aparatu etatowego komitetów powiatowych (miejskich). Do końca działalności tych komitetów liczba pracowników etatowych utrzymywała się na poziomie 15 do 25 osób. Aparat etatowy instancji powiatowych (miejskich) nie dzielił się od 1957 roku formalnie na żadne wydziały i referaty. W praktyce sekretarze resortowi (organizacyjny, propagandy, ekonomiczny, rolny) dysponowali w ustalony z góry sposób poszczególnymi pracownikami politycznymi. Na bieżąco działalnością partii w powiecie ( mieście wydzielonym) kierowały egzekutywy. Na posiedzeniach egzekutyw podejmowano m.in. wszelkiego rodzaju decyzje kadrowe związane zarówno z przynależnością do partii jak i obsadą stanowisk objętych tzw. nomenklaturą powiatowych (miejskich) władz PZPR. Przy omawianiu określonych punktów porządku obrad obecne były osoby zajmujące kierownicze stanowiska w administracji państwowej i gospodarczej spoza składu egzekutywy. Poza egzekutywami funkcjonował organ w postaci sekretariatu złożony z sekretarzy instancji powiatowych (miejskich). Mimo, iż było to ciało pozastatutowe zakres realnej władzy sekretariatu był bardzo duży. Praktycznie wbrew woli sekretariatu a zwłaszcza I sekretarza egzekutywy nie podejmowały żadnych istotnych decyzji politycznych i kadrowych. Wymiana sekretarzy dokonywała się najczęściej podczas posiedzeń plenarnych komitetów. Do niezwykle rzadkich wypadków należało dokonywanie zmian I sekretarzy komitetów powiatowych (miejskich) na konferencjach sprawozdawczo-wyborczych. Podejmowane po październiku 1956 roku i grudniu 1970 próby narzucenia bardziej demokratycznych form funkcjonowania władz powiatowych (miejskich) PZPR nie przyniosły istotniejszych efektów w tej dziedzinie. Częstotliwość posiedzeń komitetów i egzekutyw była określona przez statut. W latach 1949-1959 posiedzenia plenarne miały odbywać się nie rzadziej niż raz na miesiąc, a posiedzenia egzekutyw nie rzadziej niż raz na tydzień. W późniejszych latach statut przewidywał odbywanie plenarnych posiedzeń nie rzadziej niż raz na dwa miesiące. W pierwszej połowie lat pięćdziesiątych posiedzenia plenarne komitetów powiatowych (miejskich) odbywały się nieregularnie. Organizowano je zazwyczaj wtedy gdy istniała potrzeba przeniesienia uchwał centralnych władz partii. Posiedzenia plenarne komitetów powiatowych zwoływano niemal równocześnie po każdym tego typu posiedzeniu na szczeblu wojewódzkim. W posiedzeniach plenarnych uczestniczyły duże grupy zaproszonych dodatkowo osób, co przeradzało je w szerokie narady aktywu. Członkowie komitetów nie brali często w ogóle udziału w dyskusji. Zgodnie ze statutowymi wymogami starano się odbywać plenarne posiedzenia po przemianach październikowych 1956 roku. Styl odbywania posiedzeń komitetów uległ tylko ograniczonym zmianom. Według danych z 1965 roku na każde posiedzenie plenarne zapraszano średnio 42 osoby spoza składu władz podczas gdy przeciętna liczba członków komitetów powiatowych (miejskich) wynosiła 31 osób. Członkowie władz stanowili zaledwie połowę ogólnej liczby osób zabierających głos w dyskusji. W większych powiatowych (miejskich) organizacjach partyjnych mogły być mogły być powoływane za zgodą Komitetu Centralnego PZPR powiatowe lub miejskie komisje kontroli partyjnej. Liczbę członków i skład tych komisji ustalał Komitet Wojewódzki PZPR w Poznaniu w porozumieniu z Centralną Komisją Kontroli Partyjnej. Powiatowe (miejskie) komisje kontroli partyjnej podlegały odpowiednim komitetom partyjnym. Komisje kontroli partyjnej czuwały nad czystością szeregów partyjnych, kontrolowały przestrzeganie dyscypliny partyjnej, pociągały do odpowiedzialności członków partii za wykroczenia przeciwko zasadom ideowym i programowym partii, za podważania jedności partii i uchwał władz partyjnych, dyscypliny partyjnej i etyki ( tłumienie krytyki, oszczerstwa, nadużycia, biurokratyzmu itp. ). Komisje wydawały orzeczenia nakładające przewidziane statutem kary partyjne lub zwalniające od odpowiedzialności, rozpatrywały odwołania w sprawie kar partyjnych od uchwał instancji i organizacji partyjnych. Nadzór nad orzecznictwem komisji sprawowała Wojewódzka Komisja Kontroli Partyjnej w Poznaniu. W latach 1971 - 1975 komisje kontroli partyjnej były statutowo zobowiązane do składania sprawozdań ze swej pracy na powiatowych (miejskich) konferencjach sprawozdawczo-wyborczych. Etatowo pracą tych organów w latach 1950-1954 zajmowali się na szczeblu instancji powiatowych pełnomocnicy wojewódzkiej komisji kontroli partyjnej. W późniejszym okresie powiatowe komisje kontroli partyjnej nie dysponowały pracownikami etatowymi. Powiatowe (miejskie) komisje rewizyjne kontrolowały właściwy tryb załatwiania spraw przez aparat partyjnym rewidowały działalność finansową i gospodarczą komitetów. Etatowo działalnością tych organów zajmowali się instruktorzy do spraw finansowych komitetów powiatowych (miejskich) PZPR). Od 1957 roku przy instancjach powiatowych (miejskich) powoływano komisje problemowe. W ich skład wchodzili członkowie władz wybieralnych oraz aktyw kierowniczy zakładów pracy, instytucji i organizacji społecznych. Liczbę komisji i zakres ich kompetencji dostosowywano do struktury aparatu etatowego komitetów powiatowych (miejskich) PZPR). We wszystkich instancjach działały komisje organizacyjne, propagandy, ekonomiczne i rolne. Niektóre większe instancje powoływały także odrębne komisje administracyjne. Komisje zajmowały się najczęściej zbieraniem i opracowywaniem informacji na posiedzenia plenarne i egzekutyw komitetów powiatowych (miejskich) PZPR). Zmiany w strukturze instancji powiatowych i miast wydzielonych w województwie poznańskim polegały na likwidacji działających na prawach instancji powiatowych komitetów miejskich w: Lesznie (1958 r.), Gnieźnie (1961 r.), Ostrowie Wielkopolskim(1961 r.). Funkcję KM PZPR w Lesznie, Gnieźnie, Ostrowie Wielkopolskim przejęły odpowiednie komitety powiatowe. Ponadto w 1965 roku połączony został Komitet Miejski PZPR w Pile z Komitetem Powiatowym PZPR w Trzciance w wyniku czego powstał Komitet Powiatowy PZPR Piła - Trzcianka, natomiast w 1973 roku z połączenia Komitetu Miejskiego PZPR w Kaliszu i Komitetu Powiatowego PZPR w Kaliszu został utworzony Komitet Miejski i Powiatowy PZPR w Kaliszu. Kancelaria. Praca biurowa komitetów powiatowych (miejskich) PZPR) PZPR nie była regulowana żadnymi przepisami władz centralnych PZPR. Dotyczyło to zarówno instrukcji kancelaryjnej jak i wykazów akt. Dokumentacji konferencji i posiedzeń plenarnych była przechowywana zwyczajowo przez I sekretarzy, natomiast protokoły egzekutyw oraz ankiety statystyczne przez sekretarzy do spraw organizacyjnych. Akta komisji kontroli partyjnej i komisji rewizyjnych przechowywali zajmujący się działalnością tych komisji pracownicy etatowi. Dotyczyło to także dokumentów komisji problemowych i innych akt wytwarzanych przez etatowy aparat partyjny komitetów powiatowych (miejskich) PZPR. Teczki stworzono na zasadach układu rzeczowego. Jego stosowanie odbywało się zupełnie dowolnie . W komitetów powiatowych (miejskich) PZPR nie obowiązywał żaden wykaz akt. Nie prowadzono też ewidencji jednostek aktowych. Jedyną formę ewidencji stanowiły dzienniki podawcze korespondencji sekretariatu I sekretarza komitetów powiatowych (miejskich) PZPR, ale w związku z rozdzielaniem napływającej korespondencji według kompetencji ich rola ewidencyjna była bardzo ograniczona. W kancelariach komitetów powiatowych (miejskich) PZPR przechowywano też protokoły posiedzeń komisji porozumiewawczej stronnictw politycznych. Teoretycznie protokoły te winny znajdować się także w kancelariach pozostałych uczestniczących w posiedzeniach partii politycznych, jednak oryginały odpowiednich dokumentów pozostawiano najczęściej w dyspozycji komitetów powiatowych (miejskich) PZPR. Od 1952 roku instancje powiatowe (miejskie) miały obowiązek bieżącego przekazywania dokumentacji konferencji posiedzeń plenarnych i egzekutyw oraz ankiet statystycznych do Wydziału Organizacyjnego KW PZPR w Poznaniu. Obowiązek ten do końca funkcjonowania komitetów powiatowych (miejskich) PZPR był konsekwentnie egzekwowany. Porządkowaniem nadsyłanej dokumentacji komitetów powiatowych (miejskich) PZPR zajmował się wyznaczony wyłącznie do tego zadania pracownik Wydziału Organizacyjnego KW PZPR.

inw. ks. - baza IZA