urodzenia za lata 1818, 1821, 1823-1829, 1833-1835, 1838-1839, 1842, 1844-1847, 1856-1859, 1862, 1864-1867, 1869-1871, 1873, małżeństwa za lata 1818, 1821, 1823-1829, 1833-1835, 1838-1839, 1842, 1844-1847, 1856-1858, 1861-1862, 1864-1867, 1869-1871, zgony za lata 1818, 1821, 1823-1829, 1833-1835, 1838-1839, 1842-1847, 1856-1859, 1861-1862, 1864-1867, 1869-1871

Obowiązek rejestracji parafialnej ochrzczonych i zaślubionych wprowadzały na ziemiach polskich synody potrydenckie w latach 1579-1602, rejestrację zgonów wprowadzono w 1631 r. W rezultacie księża prowadzili księgi: ochrzczonych, bierzmowanych, zaślubionych, zmarłych i wykazu parafian, a stan ksiąg był kontrolowany przez biskupa w trakcie wizytacji parafii. Następnie, od 1794 r. w zaborze pruskim obowiązkowe rejestry urodzeń, małżeństw i zgonów uzyskały rangę dokumentów publiczno-prawnych, i dalej prowadzili je duchowni. Zostali oni także zobowiązani do sporządzania uwierzytelnionych odpisów aktów; były one przechowane w sądzie I instancji, właściwym dla miejscowości należących do parafii. Wprowadzony na terenie Księstwa Warszawskiego w 1807 r. Kodeks Napoleona przewidywał świecki charakter małżeństwa, a na mocy dekretu Fryderyka Augusta w 18008 r. wprowadzono akta stanu cywilnego, które mieli prowadzić urzędnicy świeccy, jednak w praktyce rejestry te prowadzili duchowni. Jednolity system rejestracji aktów stanu cywilnego dla wszystkich obywateli, niezależnie od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., kiedy powstały urzędy stanu cywilnego.

W zespole zmikrofilmowano 73 j. a. o sygn.: 1-57 (nr O: 16480-16536), 58-73 (nr O: 43520-43535)