Sygn. 1: Protokoły posiedzeń zarządu oraz uchwałami zarządu i walnego zebrania członków; 1982-1984 Sygn. 2: Protokoły posiedzeń zarządu; 1992-1994 Sygn. 3: Księga uchwał zarządu; 1990-1994 Sygn. 4-30: Kroniki roczne klubu; 1938-1995 Sygn. 31-33: Księgi jubileuszowe klubu, 1976-1987 Sygn. 34: Fotografie; 1929-1931 Sygn. 35: Dokumentacja fotograficzna budowy hali sportowej przy ul. Narutowicza; 1980 Sygn. 36: Rejestr biletów na imprezy sportowe „Broni” sprzedanych odbiorcom grupowym; 1979-1994 Sygn. 37-40: Rejestry wyciągów bankowych obejmujących bieżące wpływy i wydatki finansowe; 1983-1994

Początki działalności klubu sportowego „Broń” związane są z - istniejącym przy Fabryce Broni w Radomiu od ok. 1923 r. - Kołem Kulturalno-Oświatowym, mającym siedzibę w wybudowanym przez zakład kasynie robotniczym. Około 1926 r. (funkcjonuje on w lokalnej tradycji jako rok założenia klubu) w ramach Koła zaktywizowano sekcje sportowe: kolarską, piłki nożnej, bokserską, zapasów (tzw. „ciężkiej atletyki”) i szachową. Do prowadzenia w ramach poszczególnych dyscyplin rozgrywek z reprezentantami innych środowisk, niezbędne było zarejestrowanie klubu. Zostało to dokonane w 1928 r., a nowoutworzone stowarzyszenie otrzymało nazwę: Robotniczy Klub Sportowy „Broń” w Radomiu. Aż do wybuchu wojny trenujący w jego barwach sportowcy odnosili liczne sukcesy, także o charakterze ogólnokrajowym. Wysoki poziom reprezentowały zwłaszcza sekcje: futbolowa i bokserska, startujące okresowo w ligach klasy ponadregionalnej. Ich członkowie byli też wielokrotnie wybierani do reprezentacji miasta Radomia na spotkania z drużynami Kielc, Warszawy i innych ośrodków. Najbardziej wymownym przejawem opieki Fabryki Broni nad aktywnością społeczną pracowników było wybudowanie stadionu sportowego dla klubu, będącego jednym z pierwszych w kraju obiektów z profesjonalnym torem kolarskim (został on otwarty uroczyście 3 maja 1929 r.). Ostatnie informacje mówiące o aktywności sportowców „Broni” pochodzą z sierpnia 1939 r. W okresie wojny i okupacji działalność klubu była z przyczyn oczywistych zawieszona. Klub reaktywował się wkrótce po zakończeniu działań wojennych, tj. w kwietniu 1945 r. Jego działalność w następnych latach była bardzo trudna, przede wszystkim w związku z ogromnymi zniszczeniami miasta i kraju. Prawdopodobnie w 1948 r. (dane potwierdzone źródłowo pochodzą z roku 1950 r.) „Broń” utraciła osobowość prawną, wchodząc przymusowo do federacji zrzeszającej kluby afiliowane przy zakładach produkujących na rzecz przemysłu zbrojeniowego; podobnie jak stowarzyszenia w innych miejscowościach (Skarżysko-Kamienna, Suchedniów, Kielce itd.), otrzymała ona wówczas nazwę: Zakładowy Klub Sportowy „Stal” w Radomiu. Sytuacja taka trwała najprawdopodobniej do 1958 r. (jest potwierdzona w źródłach z roku 1956), kiedy to klubowi udało się odzyskać samodzielność. Okresem największej świetności „Broni” okazały się lata siedemdziesiąte. Rozwijające się wówczas bardzo dynamicznie Zakłady Metalowe im. Gen. „Waltera” Świerczewskiego w Radomiu, rozbudowały znacznie klub, otaczając go wszechstronną opieką. Działalność skoncentrowano zwłaszcza na drużynie piłkarskiej (przez długi czas grała ona w II lidze), a także bokserach i kolarzach; liczni wychowankowie klubu trafili wówczas do kadry narodowej i drużyn pierwszoligowych, zdobywając też medale olimpijskie oraz wysokie miejsca na mistrzostwach świata i Europy. „Broń” stała się też na pewien czas klubem prowadzącym najlepszą w kraju sekcję tenisa stołowego, tworzącą fundament dla reprezentacji kraju. Dla zapewnienia kadrom odpowiedniej infrastruktury, w końcu lat siedemdziesiątych przystąpiono do budowy hali sportowej na terenach przy ul. Narutowicza; została ona oddana do użytku w styczniu 1981 r. W roku 1982 klub posiadał sekcje: piłki nożnej, tenisa stołowego, bokserską, tenisa ziemnego, piłki ręcznej i kolarską, zatrudniając na etatach kilkadziesiąt osób. W początkach lat osiemdziesiątych chęć stałej współpracy z „Bronią” przejawiły: Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych oraz Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej w Radomiu. Efektem tego była, dokonana najprawdopodobniej w 1982 r. (dokładna data nie jest znana) zmiana pierwszego członu oficjalnej nazwy klubu z „Robotniczy” na „Robotniczo-Gwardyjski”. Sytuacja taka utrzymała się do 1989 r., kiedy to powrócono do dawnej nazwy. W 1991 r., w związku z kryzysem polskiego przemysłu zbrojeniowego, patronujące dotychczas „Broni” Zakłady Metalowe im. Gen. „Waltera”, zostały zmuszone trudną sytuacją ekonomiczną do stopniowego wycofywania się z finansowania jej działalności. Klub zdobywał środki pieniężne wynajmowaniem hali sportowej do celów komercyjnych oraz organizacją na stadionie stałej giełdy towarowej. Drużyny przekształcano też w samodzielne sekcje, zawierając umowy na ich wspólne prowadzenie z innymi radomskimi klubami (np. Katolickim Klubem Sportowym „Ave”) oraz poszukując dla nich prywatnych sponsorów (np. drużyna tenisa stołowego występowała w omawianym okresie pod nazwą „Euromirex – Leader – Broń”). Przełomowy dla działalności klubu okazał się rok 1994, kiedy to Zakłady Metalowe im. „Waltera” zawarły porozumienie z władzami miasta Radomia, dotyczące komunalizacji należących doń obiektów, w tym hali i stadionu przy ul. Narutowicza. Natychmiast po ich przejęciu władze miejskie uzyskały nakaz eksmisji klubu, co oznaczało w praktyce kres jego działalności. Ostatnie zachowane materiały poświadczające istnienie klubu pochodzą z lipca 1995 r. Obecnie jego tradycje kontynuują Radomski Klub Piłkarski 1926 – „Broń” oraz Klub Bokserski „1926 Broń” w Radomiu