1.Korespondencja Żydowskiej Samopomocy Społecznej 1940-1941 (sygn. 29/2125/1) 2.Kwestionariusze z terenu dystryktu krakowskiego 1940 (sygn. 29/2125/2-51) 3.Kwestionariusze z terenu dystryktu lubelskiego 1940-1941 (sygn. 29/2125/52-53) 4.Kwestionariusze z terenu dystryktu radomskiego 1940 (sygn. 29/2125/54-59) 5.Kwestionariusze z terenu dystryktu warszawskiego 1940 (sygn. 29/2125/60-64)

Po wybuchu wojny w Warszawie powstał Komitet Społeczny koordynujący działalność organizacji i stowarzyszeń społecznych. Subwencjonowaniem Komitetu zajmował się American Jewish Joint Distribution Committee (Joint), a także Rząd RP. Z funduszy tych udzielano pomocy poszczególnym związkom. Po zajęciu Warszawy nadzór nad Komitetem objęła National-Sozialistische Volkswohlfart (NSV), po jej likwidacji – Bevölkerungswesen und Fürsorge działające przy szefie dystryktu warszawskiego. W styczniu 1940 r. przekształciła się w Żydowską Samopomoc Społeczną. W maju władze okupacyjne zatwierdziły statut Naczelnej Rady Opiekuńczej (NRO), w jej skład weszły: polska Rada Główna Opiekuńcza (RGO), Ukraińska Rada Opiekuńcza (URO) oraz Żydowska Samopomoc Społeczna (ŻSS). Na czele ŻSS stało siedmioosobowe prezydium, którego przewodniczącym wybrano Michała Weicherta. Siedziba znajdowała się w Krakowie początkowo przy ul. Stradom następnie przy ul. Józefińskiej. ŻSS zajmowała się podziałem środków otrzymywanych za pośrednictwem rządu GG od Międzynarodowego Czerwonego Krzyża (dla organizacji żydowskich wynosiła ona 17% puli), ponadto rozdzielała napływające datki i pomoc od instytucji filantropijnych. W lipcu 1942 r. władze okupacyjne rozwiązały ŻSS, organizacja kontynuowała jednak swoją działalność jako Jüdische Unterstützung-Stelle (JUS). W grudniu 1942 r. Niemcy rozwiązali JUS. Po protestach Międzynarodowego Czerwonego Krzyża pozwolono wznowić mu działalność w marcu 1943 r. Dokonująca się zagłada ludności żydowskiej w GG położyła kres działalności JUS-u.