Akty notarialne, 1881-1887, 10 j.a. Pomoce ewidencyjne (rejestry notarialne), 1881-1887, 3 j.a. Protesty weksli, 1884, 1 j.a. Księgi depozytów, 1881-1886, 1 j.a.

Instytucja notariatu na ziemiach polskich zaboru pruskiego kształtowała się od XVIII wieku. Kolejne regulacje z lat 1845, 1851, 1880 oraz z września 1899r. (ustawa o sądownictwie niespornym) utrwaliły ustrój notarialny w prowincjach pruskich. Notariuszem mogła zostać osoba, która ukończyła prawnicze studia uniwersyteckie, zdała egzamin referendarski oraz odbyła czteroletnią aplikację w sądach i prokuraturze. Taka kolejność zapewniała otrzymanie nominacji na asesora. Notariusz, powoływany dożywotnio, zanim rozpoczął urzędowanie, składał przysięgę przed Prezesem Wyższego Sądu Krajowego. W Sądzie też musiał złożyć wzór podpisu. Jego obowiązkiem było używanie pieczęci z godłem, wykonywanie czynności w jednej, wyznaczonej kancelarii oraz jej utrzymywanie. Notariusz nie otrzymywał stałej pensji od państwa, prowadził własną działalność. Utrzymywał się on z opłat uiszczanych przez klientów według ustawowej stawki taryfowej. Do obowiązków notariuszy jako urzędników państwowych należało wydawanie, potwierdzanie dokumentów publicznych. Tak zwany przymus notarialny był wymagany dla takich spraw jak: umowy dziedziczenia, darowizny na wypadek śmierci, zrzeczenie się dziedziczenia, umowy dotyczące rozporządzenia spadkiem, przysposobienie dziecka, uznanie dziecka nieślubnego, przeniesienie własności, opieczętowanie i zdjęcie pieczęci, przyjmowanie depozytów (np. papierów wartościowych), protesty weksli, uwierzytelnianie podpisów. Czynności wykonywane przez notariuszy to także oświadczenia woli, testamenty, wnioski o wpis lub wykreślenie w sprawach gruntowych, a także pośredniczenie przy podziałach majątku oraz spisywanie zaręczeń. Notariusz był zobowiązany do odpowiedniego przechowywania akt. Wszelkie wymienione powyżej czynności odnotowywał w rejestrach notarialnych, księgach protestów weksli czy depozytowych. W razie ustąpienia z urzędu, odwołania bądź śmierci notariusza cała dokumentacja notarialna przekazywana była do właściwego Sądu Obwodowego. Aby siedziba urzędowania prawidłowo funkcjonowała Minister Sprawiedliwości powoływał zastępcę na czas nieobecności notariusza. Przy czym, to sam zainteresowany wyznaczał swojego zmiennika. Nadzór nad wszystkimi notariuszami sprawował Minister Sprawiedliwości. Organami nadzoru dla poszczególnych prowincji byli prezesi sądów, którym podlegali notariusze. W razie kontroli byli oni zobowiązani do okazania dokumentów i rejestrów, z czasem składali też sprawozdania ze swojej działalności. Instytucja notariatu przetrwała na zbliżonych zasadach do 1945 roku. O osobie czy kancelarii notariusza Adolfa Goldstückera nie zachowały się w aktach żadne informacje. W materiałach Sądu Obwodowego w Prudniku również nie ma wzmianek o jego działalności.

Inwentarz zespołu w bazie danych IZA 6.0