W. Grabski: wspomnienia, listy, bibliografia prac, 1869-1975, 1910-1939, 1958, sygn. 1-4 Działalność jako posła w rosyjskiej Dumie, sytuacja na Śląsku: teksty wystąpień, korespondencja, notatki, 1907-1912, sygn. 5, 6 Działalność jako ministra skarbu i premiera: korespondencja, notatki, 1919-1923, 1926, sygn. 7-9 Represje carskie wobec brata Stanisława Wojciechowskiego, zamordowanie prezydenta Narutowicza, przewrót Piłsudskiego: wspomnienia, relacje, opracowanie, 1893, 1919-1934, 1960, sygn. 10-13 Działalność publicystyczna i naukowa: listy, notatki, 1928-1940, sygn. 14-16 Wycinki prasowe o działalności W. Grabskiego, 1922-1924, 1926, sygn. 17-18.

Władysław Grabski (1874 – 1938), działacz społeczny i niepodległościowy, ekonomista, polityk. Ukończył V Gimnazjum Filologiczne w Warszawie, następnie studiował na École des Sciences Politiques (1892 – 1894) oraz na Université Sorbonne (1892 – 1895)w Paryżu i na Uniwersytecie Marcina Lutra w Halle (1986 – 1897). Po powrocie osiadł w majątku rodzinnym, gdzie rozpoczął aktywną działalność gospodarczą (m.in. założył rolniczą stację doświadczalną, spółdzielnię mleczarską) i społeczną (m.in. otworzył nielegalną szkołę dla dzieci, tworzył kółka rolnicze, spółdzielnie produkcyjne i kasy oszczędnościowe). Ze swą działalność został w 1905r. na krótko aresztowany, w tym też roku wybrany został posłem do Rosyjskiej Dumy Państwowej (funkcję tę – z ramienia Narodowej Demokracji – sprawował w latach 1905 – 1912). Działał w Centralnym Towarzystwie Rolniczym, którego w 1913r. został wiceprezesem. Po wybuchu I wojny światowej był jednym z inicjatorów powołania Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Warszawie (którego był wiceprezesem 1914 – 1915), a po zajęciu ziem Królestwa Polskiego przez Niemcy i wyjeździe do Rosji – jednym z inicjatorów powołania Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Piotrogrodzie (którego pracami kierował 1915 – 1918). Po wybuchu w Rosji rewolucji październikowej i zawarciu pokoju brzeskiego powrócił na ziemie polskie, wkrótce został aresztowany i osadzony w twierdzy w Modlinie (powodem była krytyka okupacyjnej polityki gospodarczej, prowadzonej na ziemiach polskich). Po uwolnieniu włączył się w budowę struktur odradzającego się państwa polskiego (na przełomie października i listopada 1918r. dzierżył tekę ministra rolnictwa i dóbr koronnych) oraz w jego życie polityczne (współtworząc program Związku Ludowo-Narodowego, z ramienia którego został posłem na Sejm Ustawodawczy). Zorganizował (i do 1922r. kierował) Główny Urząd Likwidacyjny, był członkiem delegacji polskiej na konferencję pokojową w Paryżu. Premier rządu (jednocześnie jego minister skarbu) w okresach od 23 czerwca do 24 lipca 1920r. oraz od 19 grudnia 1923r. do 14 listopada 1925r., minister skarbu w okresach od 24 lipca do 24 listopada 1920r., od 13 stycznia do 26 maja 1923r., od 28 maja do 14 grudnia 1923r. W trakcie drugiej prezesury Rady Ministrów przeprowadził reformę walutową: powołał do życia Bank Polski (pełnił funkcję banku centralnego i wyłącznego emitenta waluty polskiej) oraz ustanowił nową jednostkę walutową – złoty polski (oparty na parytecie złota w stosunku 0,1687 grama złota, równy jednemu frankowi szwajcarskiemu i wymienialny na dolara amerykańskiego w stosunku 5,18 złotego). Po dymisji drugiego gabinetu wycofał się z życia politycznego, poświęcając się pracy naukowej w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (której od 1923r. był profesorem, w latach 1926 – 1928 rektorem, w latach 1928 – 1929 prorektorem). Zmarł w Warszawie, pochowany został w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Powązkowskim.