Materiały biograficzne Sikorskiego (generała, polityka, premiera) - dokumenty osobiste, listy żony i córki, opracowanie i notatki biograficzne, kopie raportów oceniających przeprowadzenie dochodzenia z tragedią gibratarską, 1894-1940, 1967, 1969, sygn. 1-4, 204-205 Materiały dotyczące studiów i pracy zawodowej 1894-1914, sygn. 5-11 Materiały dotyczące działalności w organizacjach niepodległościowych i władzach państwowych 1910-1925, 1931, 1939, 1940, sygn.12-22 Korespondencja z osobami z kraju i z zagranicy 1923-1939, sygn. 23-180 Materiały nadesłane (m in. informacje o tajnym porozumieniu włosko-niemieckim, dokumenty założycielskie Związku Odrodzenia Rzeczypospolitej) 1928, 1935, sygn. 181-184 Działalność publicystyczna Sikorskiego: notatki, teksty książek i artykułów 1928-1939, sygn. 185-194 Korespondencja różna 1925-1939, sygn. 195-197 Sprawy majątkowe 1923-1939, sygn. 198. Akta Heleny i Zofii Sikorskich (korespondencja, rachunki) 1920-1924, sygn. 200 Akta Olgi Zubczewskiej (teściowej W. Sikorskiego) – sprawy finansowe 1927-1933, sygn. 201 Korespondencja osób obcych, m.in.. płk S. Rostworowskiego z opisem działań na froncie wschodnim z VII-VIII 1920 r., sygn. 202, 203.

Władysław Eugeniusz Sikorski (1881 Tuszów Narodowy – 1943 Gibraltar) – wojskowy, polityk, mąż stanu. W latach 1893-1902 uczeń gimnazjum i seminarium nauczycielskiego w Rzeszowie oraz gimnazjum we Lwowie. W latach 1902-1908 studiował na Wydziale Dróg i Mostów Szkoły politechnicznej we Lwowie, uzyskując stopień inżyniera budownictwa wodnego. W międzyczasie (1904-1905) odbył służbę wojskową w armii austriackiej, zakończoną w randze podporucznika piechoty. Już w gimnazjum podjął działalność w młodzieżowych organizacjach patriotycznych. Od 1907r. związany ze Związkiem Walki Czynnej (m.in. instruktor taktyki jej Niższej Szkoły Wojskowej), od 1910r. prezes Związku Strzeleckiego, współzałożyciel w 1912r. Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych. Po wybuchu I wojny światowej powołany do armii austriackich , zwolniony objął obowiązki dyrektora Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego. Po wstrzymaniu zaciągu do Legionów Polskich objął dowództwo uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego, internowany w związku z przejściem II Brygady Legionów przez front austriacko-rosyjski. W przededniu odzyskania niepodległości mianowany szefem sztabu dowództwa oddziałów polskich w Galicji. Od stycznia 1919r. na froncie wschodnim (Bartałów, Gródek Jagielloński, Tarnopol, Kalinkowice – Mozyra, Rzeczyca, Brześć), na początku sierpnia 1920r. mianowany dowódcą 9 Armii (walczącej w rejonie Modlina), następnie dowodził 3 Armią (Zamość, Krasnystaw, Wołyń). W okresie kwiecień 1921 – grudzień 1922 szef Sztabu Generalnego, po zabójstwie Prezydenta RP stanął na czele rządu z zadaniem opanowania napiętej sytuacji w kraju (jednocześnie minister spraw wojskowych). Po dymisji gabinetu mianowany generalnym inspektorem piechoty, następnie ponownie objął tekę ministra spraw wojskowych (1924-1925). W latach 1925-1928 dowódca Okręgu Korpusu we Lwowie (w trakcie zamachu majowego zajął stanowisko wyczekujące). Zwolniony ze stanowiska, pozostawał w dyspozycji ministra spraw wojskowych, bez przydziału służbowego. Rozpoczął wtedy działalność publicystyczną i pisarską, jednocześnie prowadząc działalność polityczną (współzałożyciel opozycyjnego ugrupowania, zwanego Front Morges). Po wybuchu II wojny światowej – nie otrzymawszy żadnego przydziału frontowego – przedostał się do Francji. Tam otrzymał nominację na naczelnego dowódcę Wojska Polskiego oraz generalnego inspektora sił zbrojnych i misję utworzenia rządu emigracyjnego, w którym pełnił też funkcję ministra spraw wojskowych i (do lipca 1940r.) ministra sprawiedliwości. Zginął w katastrofie lotniczej.

Mikrofilm nr 27565-27568, 27583-27782, Baza danych IZA