Sygnatura 1. Okólniki, rozkazy i polecenia do wykonania z 1915r

Straż ziemska została powołana Najwyższym Ukazem z 19 (31) grudnia 1866r . Była organem „miejscowego nadzoru oraz utrzymania porządku i bezpieczeństwa publicznego w miastach i powiatach”. Niżsi strażnicy z mocy ustawy o straży ziemskiej mieli prowadzić dozór nad dziedzicami uczastka, księżmi, zakonnikami , a wraz z żandarmerią dozór w fabrykach, zakładach przemysłowych. Dozór i inwigilacja miały charakter prewencyjny i tajny. Straż podlegała Ministerstwu Spraw Wewnętrznych. Naczelnik Powiatu był zwierzchnikiem straży na swoim terenie. Bezpośrednio strażą dowodził jego pomocnik do spraw policyjnych zwany Naczelnikiem Straży Ziemskiej. Jemu podlegali funkcjonariusze niższych rang służący zarówno w mieście powiatowym, jak i rozlokowani w powiecie. Naczelnikowi Straży podlegali starsi strażnicy stojący na czele „uczastków” – rewirów, na które podzielono powiaty. W każdym uczastku funkcjonowała komenda złożona ze starszego strażnika i kilku młodszych. W każdej komendzie znajdowało się kilku strażników konnych- w mieście powiatowym było ich trzech. Miasta miały oddzielne komendy straży. Na wsi przypadał 1 strażnik na 2500 ludności w mniejszych miastach – 1 strażnik na 1500 osób. W końcu października 1914r starszym strażnikiem rewiru miejskiego węgrowskiego został Dymitr Sawoniuk, jego pomocnikami Kryłow i Andrzej Ignatiew Dragomirecki, Mazurek. [Dziennik Praw t. LXVI s.195 –201 ustawa o straży ziemskiej z dn. 19 (31).12. 1866 zatwierdzona Najwyższym dekretem, tamże s.245 etaty straży ziemskiej , T. LXVIII s.47 Post. Kom. Urz. Z 19.04/1.05.1868 o prerogatywach służbowych niższych stopni straży ziemskiej, patrz także zespół 62/1176/21 akt nr 1/1912 - strażnicy ziemscy jako świadkowie chrztu]