1. Granice i powierzchnia nadleśnictwa 1842-1926; sygn. 1-4 12; 5 j.a. - regulacja granic, powierzchnia gruntów leśnych, pomiary, opisy i oznaczanie granic, spory graniczne 2. Sprawy budowlane 1821-1927; sygn. 6; 1 j.a. - zarządzenia dotyczące obowiązku naprawy dróg. 3. Budżet i finanse 1855-1926; sygn. 14; 1 j.a. - sprawy kasy leśnej, jej działalność, regulamin udziałowców kasy, źródła pozyskiwania pieniędzy, administracja i siedziba kasy, utrzymywanie personelu, sprawdzanie stanu kasy i kontrole finansowe. 4. Sprzedaż drewna i taksy drzewne 1828-1912; sygn. 8; 1 j.a. - wykaz odbiorców uprawnionych do poboru drewna, deputaty drewna, rachunki za sprzedane drewno, prośby osób prywatnych o przyznanie im deputatu drewna, klasyfikacja i ceny drewna, ugoda w sprawie pozyskiwania drewna. 5. Kultury leśne 1882-1923; sygn. 5, 10; 2 j.a. - zarządzenia w sprawie zagospodarowania i zalesiania obszarów wydmowych, przepisy dotyczące ochrony wydm, koszty ochrony i zalesiania, kalkulacje kosztów, sadzonki przeznaczone do zalesiania wydm, plany roczne i kilkuletnie dotyczące umacniania wydm roślinami, nadzór wydm przez królewskiego inspektora ochrony wydm, informacje o powierzchni łąk należących do nadleśnictwa, melioracje łąk, koszty melioracji oraz wykorzystanie gospodarcze łąk. 6. Korzyści uboczne z lasów 1839-1907; sygn. 7; 1 j.a. - eksploatacja starych wydm, koszty wydobycia piasku, organizacja i wysokość wydobycia, dochody ze sprzedaży piasku, wykazy instytucji i osób prywatnych kupujących wydobyty piach, określanie miejsc eksploracji piasku. 7. Sprawy personalne 1838-1927; sygn. 13, 15; 2 j.a. - egzaminy i wykształcenie urzędników leśnych, kandydaci na leśników i myśliwych, przygotowanie egzaminów, zarządzenia dotyczące trybu i terminów egzaminów, informacje o poszczególnych kandydatach przystępujących do egzaminów, regulamin szkoły dla leśników, przepisy egzaminacyjne, sprawy obsady personalnej nadleśnictwa, awanse urzędników leśnych, podróże służbowe, sprawy zakwaterowania urzędników prowadzących inspekcję nadleśnictwa, rewizje kasy nadleśnictwa, informacje ogólne o ochronie lasów. 8. Ochrona lasów i sprawy policyjne 1844-1857; sygn. 11; 1 j.a. - nadzór nad ochroną i racjonalną eksploatacją lasów prywatnych, utrzymanie wydm nadmorskich, powołanie komisji nadzorującej stan wydm, podział sąsiadujących z nadleśnictwem lasów gminnych między poszczególnych gospodarzy, wykazy prywatnych właścicieli lasów z poszczególnych miejscowości. 9. Sprawy różne 1873-1904; sygn. 9; 1 j.a. - ćwiczenia wojskowe na terenie nadleśnictwa

Ochroną lasów i planową gospodarką leśną zaczęto zajmować się na Pomorzu już na początku XVI wieku. W ciągu XVI stulecia lasy pomorskie zostały podzielone na rewiry nadzorowane przez leśniczych. Również w XVI wieku książęta pomorscy zaczęli wydawać za-rządzenia dotyczące ochrony lasów oraz racjonalnej gospodarki drewnem. Wszystkie obowiązujące ówcześnie w lasach książęcych prawa nie obejmowały lasów prywatnych, które w ciągu XVI i XVII wieku otrzymywały stopniowo własnych leśniczych ustanawianych przez ich właścicieli oraz w pełni od nich zależnych. W XVIII wieku zarząd nad lasami państwowymi w Prusach znalazł się w kompetencjach powołanego w 1723 r. Generalnego Dyrektorium (General Ober Finanz Kriegs und Domainendirektorium). Urząd ten był instancją zwierzchnią dla administracji terenowej i dzielił się na cztery departamenty terytorialne skupiające w sobie całość spraw administracyjnych i skarbowych w tym także nadzór nad lasami. Sprawy lasów pomorskich znalazły się w I Departamencie obejmującym Prusy, Pomorze i Nową Marchię. W skład wspomnianego departamentu weszły później również Prusy Zachodnie i Śląsk. Jednocześnie w poszczególnych prowincjach Prus rozporządzeniem z dnia 26.I.1723 r.utworzono Kamery Wojenno- Skarbowe (Kriegs und Domänen Kammer). Kamery będąc najwyższymi organami władzy administracyjnej w prowincjach składały się z dwóch wydziałów: wojennego (Kriegsabteilung) oraz domen państwowych (Domainenabteilung). Temu ostatniemu podlegała Naczelna Dyrekcja Lasów (Forstdirektion) utworzona w każdej prowincji. Na przełomie XVIII i XIX wieku nadzór państwowej administracji leśnej rozciągnięto również na lasy prywatne i gminne. Reformy administracyjne państwa pruskiego podjęte po 1806 roku spowodowały zarówno likwidację Generalnego Dyrektorium jak i Kamer Wojenno- Skarbowych. Na szczeblu centralnym powołano wówczas pięć ministerstw o rzeczowym zakresie działania. Ostatecznie zarząd nad całością lasów na terenie Prus przekazano Ministerstwu Domen i Lasów (Ministerium für Landwirtschaft Domänen und Forsten) Wewnątrz struktury ministerstwa znajdował się Wydział Lasów (Abteilung für Forsten) na czele którego stał Główny Leśniczy Krajowy (Oberlandforstmeister). Do podstawowych zadań Wydziału Lasów w Ministerstwie Rolnictwa Domen i Lasów należały: ogólny nadzór nad polityką leśną w Prusach, sprawy planowych wyrębów i zalesiania bez szkody dla całości pruskich lasów oraz sprawy personalne wszystkich urzędników administracji leśnej. Na szczeblu prowincji zarządzeniem z 26.XII.1806 roku w miejsce dotychczasowych kamer powołano do życia nowe urzędy zwane rejencjami. Gdy wewnątrz rejencji wprowadzono w 1815 roku strukturę dwuwydziałową, sprawy nadzoru nad lasami znalazły się w kompetencji II Wydziału. Po reorganizacji urzędów rejencyjnych zgodnie z zarządzeniem z 31.XII.1825 roku drugim szczeblem administracji leśnej stał się wówczas wchodzący w ich skład Wydział Podatków Domen i Lasów (Abteilung fur Steuern Domainen und Forsten). W strukturze wspomnianego wydziału znajdował się Urząd Głównego Leśniczego (Oberforstmeister). Urząd ten zajmował się całością spraw leśnych na terenie rejencji. W zakres jego kompetencji wchodziły m.in.sprawy: polityki leśnej na terenie całej rejencji, polepszania kultur leśnych, zalesiania, nadzoru nad planami wyrębów oraz odpowiedzialność za ich wykonanie w poszczególnych nadleśnictwach wreszcie nadzór i opieka nad lasami niepaństwowymi a także sprawy personalne administracji leśnej w rejencji. Na podstawie edyktu z 11.IX.1811 r. na terenie poszczególnych rejencji państwa pruskiego powołane zostały Inspekcje Leśne (Forstinspektion) nadzorujące początkowo gospodarkę leśną w lasach gminnych i prywatnych. Stopniowo ich uprawnienia rozszerzano również na lasy państwowe. Inspekcje Leśne sprawowały kontrolę nad racjonalną eksploatacją wszystkich lasów leżących na terenie poszczególnych rejencji. Teren podległy urzędowi rejencyjnemu był dzielony zazwyczaj na kilka okręgów inspekcyjnych, które były nadzorowane i kontrolowane zgodnie z zarządzeniem z 18.II.1906 r. przez wyznaczonych specjalnie urzędników bądź nadleśniczych. Inspekcje Leśne pozostały więc organami kontrolnymi sprawdzającymi wykonywanie zaleceń i zarządzeń wydawanych przez urząd rejencyjny bądź Ministerstwo Rolnictwa Domen i Lasów na terenie poszczególnych okręgów inspekcyjnych. Ponadto inspekcje kontrolowały gospodarkę finansową nadleśnictw leżących na terenie danego okręgu. Wreszcie same inspekcje podlegały na obszarze rejencji głównemu leśniczemu. Najniższy szczebel administracji leśnej stanowiły nadleśnictwa (Oberförstereien) nadzorowane przez nadleśniczych (Oberförstern). Dzieliły się one na okręgi ochronne zwane także rewirami leśnymi (Revierforstbezirke) kierowane przez leśniczych (Förstern bądź Rev-ierförstern). Wielkości nadleśnictw wahały się od około 2000 do 9000 ha. Na terenie rejencji szczecińskiej około 1850 roku znajdowało się 26 nadleśnictw państwowych. Na personelu nadleśnictw spoczywał problem pozysku drewna na potrzeby gospodarki oraz na opał w oparciu o roczne plany wyrębów. Nadleśniczy odpowiadał osobiście za planowy pozysk drewna a także za zalesianie podległego mu nadleśnictwa. Prowadził również całokształt spraw rachunkowych i personalnych nadleśnictwa. Wreszcie dbał o poprawę kultur leśnych oraz organizował eksploatację minerałów na podległych mu terenach (piasek, torf, glina). Do obowiązków nadleśniczego należała także opieka nad zwierzyną leśną oraz problemy związane z wydzierżawianiem śródleśnych łąk pastwisk czy wód. Wśród akt nadleśnictwa Gajewo (Grünhaus) nie zachowały się poszyty informujące o wewnętrznej organizacji instytucji. Wiadomo jedynie, że wspomniane nadleśnictwo należało do mniejszych na obszarze rejencji szczecińskiej. Jego powierzchnia przekraczała bowiem nieco 2300 ha. Wewnętrznie nadleśnictwo Gajewo składało się z kilku rewirów, z których jeden rozciągał się na zachód od ujścia rzeki Regi przylegając do brzegu morskiego. Zatrudniony tu personel składał się z nadleśniczego, kilku leśniczych oraz strażników leśnych i wydmowych. Do prac w lesie zatrudniano zmienną liczbę sezonowych robotników leśnych. Przedstawiona powyżej administracja leśna została zmieniona na przełomie lat 1933 i 1934. Na szczeblu ministerialnym utworzono wówczas Krajową Administrację Leśną (Landforstverwaltung)z Generalnym Inspektorem Lasów (Oberforstmeister) na czele podlegającym bezpośrednio pruskiemu premierowi. Administracja lasów w poszczególnych okręgach rejencyjnych została wyłączona z zakresu kompetencji rejencji. Uległy likwidacji utworzone na krótko w latach 1932-1933 Wydziały Leśnictwa (Forstabteilungen) znajdujące się w strukturze rejencji, a sprawy ich przejęli Inspektorzy Lasów w okręgach rejencyjnych (Landforstmeister für den Regierungsbezirk). Wydziałom ogólnym rejencji pozostawiono jednak nadzór i opiekę nad lasami niepaństwowymi, dbanie o rozwój kultury leśnej, ochronę szkółek leśnych, sprawy policji leśnej i łowiectwa. Na szczeblu nadleśnictw stworzono Urzędy Leśne (For-stamter) nie zmieniając w stosunku do ich poprzedników ani terytorialnego ani też merytorycznego zakresu działania. Nowa administracja leśna, utworzona na przełomie lat 1933 i 1934, nie uległa już reorganizacji do 1945 roku.