1. Akta personalne pracowników 1920-1933; 7 j.a. - w tym jedna to personalia dr Fuhrmanna, prezydenta Sądu Krajowego w Koszalinie. 2. Akta procesów cywilnych 1897; 16 j.a. - procesy zwyczajne (11 j.a.), areszty i tymczasowe decyzje (5 j.a.) Wszystkie sprawy zostały założone w 1897 roku. Dotyczą one sporów cywilnych o zwrot kosztów, odszkodowania oraz o opuszczenie dzierżawy- proces między Emanuelem Schmdt a małżeństwem Schuhmacher.

W latach 1877- 1879 w zjednoczonych Niemczech przeprowadzono kompleksową reformę wymiaru sprawiedliwości, która stworzyła jednolity system sądów, prokuratury, notariatu i adwokatury. Uchwalona przez Reichstag ustawa z dnia 27.I.1877 r. o ustroju sądów (Gerichtsverfassungsgesetz) ustaliła czterostopniowy system sądów: sądy obwodowe, sądy krajowe, wyższe sądy krajowe oraz w najwyższej instancji Sąd Rzeszy w Lipsku. System rozpoczął funkcjonowanie od 1.X.1879 roku . Sądy krajowe, tj. II instancji dzieliły się na wydziały cywilne i karne (Civil- und Strafkammern), które połączone tworzyły plenum. W sądzie w Koszalinie były trzy wydziały cywilne i jeden karny, w których zatrudnionych było 8 sędziów. Na czele sądu stał prezydent, na czele wydziałów dyrektorzy (jednym kierował osobiście prezydent). Obok plenum działało prezydium, które składało się z prezydenta, dyrektorów inajstarszych członków sądu. Obsługę biurową sądu zapewniała kancelaria (Gerichtschreiberei), którą kierował pierwszy pisarz sądowy (1.Gerichtschreiber), a od 1900 r. określany nadsekretarzem (Obersekretär), którego mianował prezydent Wyższego Sądu Krajowego. Sprawował on nadzór nad pracą wydziałów kancelarii, w których pracowali pisarze sądowi (Gerichtschreiber), kanceliści, pomocnicy kancelistów. Nadsekretarz był odpowiedzialny z materiały biurowe, wyposażeniem budynku sądu, zabezpieczeniem akt podczas opracowania w urzędzie oraz przechowywania ich w archiwum zakładowym . Wydziały kancelarii nie miały określonych spraw w kompetencji, lecz prowadziły wszystkie polecone im czynności biurowe. Podział pracy między pisarzy sądowych i personel biurowy był regulowany przez zarządzenia prezydenta sądu. Pisarz sadowy na polecenie sędziego prowadził protokoły, przygotowywał projekty pism, akceptował czystopisy i odpisy . W wydziałach cywilnych były rozpatrywane sprawy, które nie były właściwe sądom obwodowym, tj. o wartości przedmiotu sporu ponad 600 RM, a także sprawy dotyczące pretensji urzędników państwowych wobec skarbu państwa, urzędników o przekroczenia ich administracyjnych uprawnień oraz sprawy podatków od spadku, transakcji itp. Orzekały też w II instancji przy odwołaniach i zażaleniach od postanowień wydanych w sądach obwodowych, w tym też w sprawach sądownictwa niespornego . Wydziały karne orzekały w sprawach nie będących w kompetencji sądu ławniczego (Schoppengericht w sądzie obwodowym), zagrożone karą do 5 lat pozbawienia wolności, szczególnie wobec przestępstw popełnionych przez nieletnich i nierządu . Dla przestępstw ciężkich, morderstw, zabójstw, napadów w ramach sądu krajowego istniał sąd przysięgłych (Schwurgericht). Składał się z 12 przysięgłych (później z 6), wybieranych z list kandydatów wg przepisów o powoływaniu ławników oraz 3 sędziów zawodowych. Urząd przysięgłego, jak również ławnika był bezpłatnym. Przewodniczącego mianował prezydent Wyższego Sądu Krajowego . Przy Sądzie Krajowym w Koszalinie była powołana prokuratura (Staatsanwaltschaft) z dwoma prokuratorami dla prowadzenia dochodzeń karnych i występowania w roli oskarżyciela publicznego . Sąd Krajowy w Koszalinie działał do 1945.