Akta zawierają pisma i wyrok w sprawie sporów granicznych (z lat 1733-1740) oraz pismo mierniczego Schwandte (1753).

Ueckermünde pojawia się w źródłach po raz pierwszy w 1223 r. pod nazwą Ucramund, wówczas miejscowość znajdowała się w posiadaniu biskupów kamieńskich. W 1259 r. książę Barnim I zakończył spór z biskupem Hermannem o Ueckermünde przyjmując je od niego w lenno. Być może wówczas nastąpiła też lokacja miasta, które w tymże 1259 r. określone zostało jako oppidum (miasteczko), a w 1270 – civitas (miasto). Rada miejska po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach w 1284 r. i składała się z sześciu rajców (consules). Gospodarczy rozwój miasta był związany z handlem zbożem i produktami rolnymi i leśnymi dostarczanymi przez rolnicze zaplecze Ziemi Wkrzańskiej. Ze źródeł wynika, iż miasto miało mury miejskie, ale późniejsze przekazy ich nie poświadczają. Po podziale księstwa Pomorskiego w 1295 r. Ueckermünde znalazło się pod panowaniem szczecińskiej linii Gryfitów. W Ueckermünde mieszkała księżna Małgorzata (Margarethe von Brandenburg), pierwsza żona Bogusława X. Tu zmarł jego druga żona, Anna Jagiellonka. Ueckermünde było miastem rezydencjonalnym książąt, którzy mieli tu zamek, przebudowany w latach 1540- 1546 przez księcia Filipa I (1515-1560) w stylu renesansowym, budowa kaplicy, stajni u zaplecza gospodarczego zakończyła się dopiero w roku 1551. W 1524 r. książęta potwierdzili miastu przywileje, w tym także prawo lubeckie. W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648) Ueckermünde dzieliło tragiczny los całego Pomorza. Pod koniec wojny w Ueckermünde mieszkało zaledwie 8 mężczyzn i 7 wdów (przed wojną około 1600 ludzi). W 1631 r. wskutek wielkiego pożaru zniszczeniu uległo 40 domów, w tym ratusz. Na mocy pokoju westfalskiego (1648 r.) Ueckermünde znalazło się pod panowaniem szwedzkim. Na wyludnionych ziemiach z polecenie królowej Krystyny osiedlano Finów i m Inflantczyków. W 1720 r. na mocy postanowień pokoju sztokholmskiego Ueckermünde stało się częścią Królestwa Pruskiego. W 1759 r. podczas wojny siedmioletniej, na Zalewie Szczecińskim, w pobliżu Ueckermünde rozegrała się pierwsza w historii pruskiej floty bitwa morska, zakończona zwycięstwem floty szwedzkiej. W 1818 r. miasto zostało stolicą okręgu było nią do roku 1994. W XIX i XX wieku podstawa utzrymania mieszkanców był zakład hutniczy i zakłady wyrobu cegieł. Ustrój miasta wykształcił się w okresie Księstwa Pomorskiego i z niewielkimi zmianami przetrwał do początku XIX w. W 1808 r. władze pruskie wprowadziły nową ordynację miejską, a w 1858 r. nowe prawo wyborcze, które co spowodowało ukonstytuowanie się pochodzącej z wyboru rady miejskiej, wybierającej zarząd miasta (Magistrat). Rada miejska była organem ustawodawczym, a magistrat wraz burmistrzem pełnił rolę wykonawczą . Ustrój miejski wzmocniła ustawa z 1853 r. Prace magistratu wspierały wyspecjalizowane deputacje miejskie . Pruska ordynacja gminna (Gemeindeverfassungsgesetz) z 1933 r. oraz Niemiecka ordynacja gminna (Deutsche Gemeideordnung) z 1935 r. ujednoliciły ustrój miast i gmin wiejskich. Odtąd na czele władz miejskich stał burmistrz wspomagany przez radców miejskich (Stadteräte) i ławników (Beiräte). Ustrój miasta określony tymi ustawami przetrwał do 1945 r.

Decyzją KM z 28.07.2015 r. nastąpiło rozdzielenie zbioru szczątków zespołów akt miast - 65/228 na zespoły proste i utworzono zespół 65/1748. Inwentarz zatwierdzony na posiedzeniu KM w dniu 28.07.2015 r.