Akta ogólne, 1894-1907, sygn. 1-77 - miesięczne i roczne sprawozdania z działalności, raporty o wypadkach o charakterze politycznym i kryminalnym, opinie o obliczu politycznym różnych osób, poszukiwanie osób za przestępstwa polityczne, nadzór policyjny, wykazy osób, którym zabroniono wjazdu w granice cesarstwa; Dochodzenia przeciwko osobom aresztowanym głównie za wykroczenia polityczne - akta zbiorcze i poszyty zakładane dla poszczególnych osób oraz akta dotyczące poszczególnych partii politycznych, 1907-1914, sygn. 78-339 - przynależność do partii politycznych, agitacja oraz kolportaż nielegalnych wydawnictw, śpiewanie zakazanych pieśni, obraza cara, doniesienia agentów o działalności partii i osobach do nich należących, przekłady wydawnictw partyjnych.

Funkcjonowanie żandarmerii w Królestwie Polskim normował ukaz z 31.12.1866 r. Do jej zadań należała pomoc władzom administracyjnym i sądowym w wykonywaniu zadań o charakterze policyjnym, utrzymywanie spokoju i bezpieczeństwa publicznego, chwytanie przestępców i ich strzeżenie, śledzenie zbiegów, a także pomoc przy egzekwowaniu należności skarbowych, rozkazów rządowych itp. Żandarmeria była początkowo niezależna od władz administracyjnych. Zarząd Żandarmerii Powiatów Łęczyckiego, Kolskiego i Tureckiego istniał od 1895 r. Poprzednio, od 1866 r., funkcjonowały odrębne zarządy dla powiatów kaliskiego i tureckiego oraz łęczyckiego i kolskiego. Podlegał Zarządowi Żandarmerii Guberni Kaliskiej, a ten Warszawskiemu Okręgowi Żandarmerii. Na skutek ukazu z 28.06.1896 r. zniesiono Warszawski Okręg Żandarmerii, a jego funkcję przejął pomocnik generał-gubernatora warszawskiego do spraw policyjnych, któremu podporządkowano gubernialne i powiatowe zarządy żandarmerii. Urząd funkcjonował do 1914 r. i zaprzestał swej działalności wraz z ewakuacją rosyjskich władz administracyjnych.