Akty notarialne, 1926-1927, 1929-1930, sygn. 1-4.

Po upadku Rzeszy w 1806 r., na skutek klęski w wojnie z Francją, wśród krajów wchodzących dotąd w jej skład istniało zróżnicowanie ustawodawstwa notarialnego. Prusy posiadały własną ordynację notarialna, opartą na XVIII - wiecznych normatywach, wielokrotnie uzupełnianą w XIX w., zwłaszcza w odniesieniu do podejmowanych czynności prawnych, pobieranych opłat stemplowych oraz praw i obowiązków notariuszy. Podstawy ustrojowe notariatu w Prusach zostały zasadniczo znowelizowane w ustawie o notariacie z 15 lipca 1890 r. oraz w ustawie o sądownictwie nieprocesowym z 21 września 1899 r., i z niewielkimi zmianami przetrwały do 1937 r. Dopiero ordynacja notarialna Rzeszy z 13 lutego 1937 r. ostatecznie ukształtowała ogólnoniemieckie oblicze notariatu i w prawie niezmienionej postaci obowiązywała do 1945 r. Notariusz był urzędnikiem wiary publicznej, mianowanym przez Ministra Sprawiedliwości Rzeszy. W nominacji wyznaczano urzędową siedzibę, gdzie był zobowiązany zamieszkać i uruchomić swoją kancelarię, oraz okręg urzędowy, który pokrywał się z terytorialnym zakresem działalności wyższego sądu krajowego. Do jego zadań należało w szczególności: uwierzytelnianie działań prawnych, sporządzanie protestów weksli i czeków, uwierzytelnianie tożsamości podpisów, znaków odręcznych i odpisów dokumentów, sporządzanie inwentarzy majątkowych, przyjmowanie na przechowanie dokumentów, doręczanie oświadczeń, przeprowadzanie dobrowolnych licytacji, występowanie o sporządzenie zapisu w księgach gruntowych, sporządzanie testamentów, wystawianie hipotecznych i gruntowych skryptów dłużnych, sprawy spadkowe i sprawy opieki nad małoletnimi. Ustalenie danych dot. dziejów (biografii) aktotwórcy nie jest możliwe, z uwagi na brak jakiejkolwiek dokumentacji organizacyjnej (personalnej) notariusza. [opracowano na podstawie wstępu do inwentarza byłej grupy zespołów "Akta notariuszy powiatu wałeckiego w Jastrowiu", autorstwa mgra Adama Muszyńskiego]