Zarządzenia i okólniki 1944-195414 j.a.; Sprawozdania z działalności Prezydium Gminnej Rady Narodowej 1944-1953 4 j.a.; Protokóły kontroli społecznych i wewnętrznych, Gminnej Komisji Kontroli Społecznej 1944-1950 7 j.a.; Protokóły zebrań gromadzkich 1949-1953 3 j.a.; Protokóły posiedzeń gminnej rady i prezydium 1948-1954 8 j.a.; Protokóły komisji gminnych 1947-1954 16 j.a.; Sprawy osobowe 1945-1953 4 j.a.; Majątek gminy: budowa, ankiety, polisy ubezpieczeniowe, remonty 1947-1954 5 j.a.; Sprawy karno-administracyjne i sądowe: zarządzenia, protokóły, korespondencja 1946-1954 6 j.a.; Sprawy wyznaniowe: zarządzenia -1945-1 j.a.; Ewidencja i kontrola ruchu ludności 1943-1954 8 j.a.; Sprawy wyborcze -1947-1 j.a.; Sprawy finansowe: budżety, sprawozdania rachunkowe, podatki 1943-1951 28 j.a.; Opieka społeczna 1946-1950 3 j.a.; Oświata i kultura: sprawy szkół, walka z analfabetyzmem, stypendia, wykazy uczniów [1930]1942-1953 8 j.a.; Sprawy budowlane 1948-1951 2 j.a.; Przemysł i handel: rejestracja zakładów -1948 - 2 j.a.; Rolnictwo: zbywanie działek, klasyfikacja gruntów, statystyka, wykazy posiadaczy gruntów 1939-1952 15 j.a.

Gmina wiejska jako najniższa jednostka administracyjna w Królestwie Polskim stanowiła samorząd terytorialny obejmujący wszystkich jej mieszkańców. Ustrój gmin wiejskich i urząd wójta opierał się na postanowieniach dekretu Księstwa Warszawskiego z dn. 23 lutego 1809 r. „ O organizacji gmin miejskich i wiejskich”. Na czele gminy stał wójt, który w każdej gromadzie wyznaczał swoich zastępców, czyli sołtysów. Do obowiązków wójta należał m.in. nadzór nad wykonaniem zarządzeń państwowych, administrowanie majątkiem gminy, dbałość o utrzymanie porządku i bezpieczeństwa. Postanowienia namiestnika Królestwa Polskiego z dn. 3 lutego 1816 r. i z dn. 30 maja 1818 r. zatwierdziły dotychczasową organizację gmin i szczegółowo określiły kompetencje wójta. Ukaz carski z dn. 2 marca 1864 r. wprowadził nowy ustrój gminy wiejskiej. Odtąd organami administracji państwowej były: zebrania gminne, wójt gminy, sołtysi i sąd z ławnikami. Poza tym gminy mogły mieć osobnych pisarzy, poborców podatkowych, inspektorów szkół i szpitali, gajowych i in. urzędników. W latach 1915-1918 ukształtowała się niemal ostatecznie wewnętrzna organizacja samorządu gminnego. Art. 2 Dekretu z dn. 27 listopada 1918 r. zniósł istniejący dotychczas urząd pełnomocnika gminnego, ustanawiając jednocześnie nowy organ radę gminy. Po uwzględnieniu zmian wprowadzonych przez Dekret w skład organizacji gminy weszły: zgromadzenie gminne, rada gminy, wójt i inni urzędnicy, sołtysi. W dniu 23 marca 1933 r. weszła w życie pierwsza ustawa jednolita dla gmin całego kraju „O częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego” obowiązująca na wszystkich terenach byłych zaborów z wyjątkiem Śląska. Zgodnie z cytowaną ustawą organem ustawodawczym i kontrolnym gminy była rada gminy, organem wykonawczym i zarządzającym był zarząd gminny. Na czele zarządu stał wójt i jego zastępca podwójci. W roku 1939 na mocy rozporządzenia Generalnego Gubernatora z dn. 28 listopada 1939 r. „ O zarządzie gmin polskich” gminy zostały podporządkowane władzom okupacyjnym. Wszelka władza gminy została przelana na burmistrza, a w gminach wiejskich na wójta, którego powoływał starosta (Kreishauptmann). Starosta mógł uchylić każde zarządzenie wójta, jak również wydać własne, obowiązujące gminę. Po wyzwoleniu powołano na mocy ustawy z 11 września 1944 r. gminne rady narodowe pełniące rolę władzy ustawodawczej. Ustawa z dn. 20 marca 1950 r. „ O terenowych organach jednolitej władzy państwowej zniosła zarządy gmin. Rady stały się terenowymi organami władzy państwowej w gminach, miastach, powiatach i województwach. Organem wykonawczym rad narodowych i zarządzającym było prezydium. W 1954 r. gminne rady narodowe zostały zlikwidowane, a w ich miejsce powołano gromadzkie rady narodowe. Gmina Fajsławice należała do powiatu krasnostawskiego. Na nią składały się następujące miejscowości: Bielecha, Dziecinin, Fajsławice, Ignasin, Kosnowiec, Ksawerówka, Marysin, Mirusin, Oleśniki, Polny, Siedliska, Suchodoły, Wola Idzikowska, Zosin. [na podstawie wstępu do inwentarza]