Sygn. 1-9, sprawy wyznania ewangelickiego i jego stosunku do wyznania katolickiego 1634-1862; sygn. 10-17, obrzędy i uroczystości kościelne 1813-1947; sygn. 18-21, sprawy misyjne 1852-1920; sygn. 22-47, sprawy wiernych 1766-1912; sygn. 48-106, zarządzenia w sprawach kościelnych 1710-1904; sygn. 107-129, sprawozdawczość i statystyka 1827-1945; sygn. 130-164, sprawy synodalne 1812-1946; sygn. 165-191, ogólne sprawy diecezji i superintendentury 1641-1946; sygn. 192-297, sprawy poszczególnych gmin i parafii 1742-1947; sygn. 298-448, sprawy szkolne 1742-1924; sygn. 449-460, towarzystwa i instytucje kościelne 1885-1924; sygn. 461-515, duchowieństwo i służba kościelna 1773-1923; sygn. 516-519, sprawy opieki 1908-1923; sygn. 520-561, sprawy finansowe i majątkowe 1750-1947; sygn. 562-563, akta różne 1805-1881.

Superintendent - (łac. superintendentus – ‘nadzorca’, kalka językowa z grec. episkopos) – duchowny protestancki sprawujący władzę nadzorczą w stosunku do pastorów określonego obszaru – superintendentury. Ze względu na rangę i obowiązki oraz ze względu na wielkość podlegającego mu terytorium tytuł superintendenta stanowi odpowiednik tytułu rzymskokatolickiego biskupa diecezjalnego lub dziekana, kierującego dekanatem (z: http://pl.wikipedia.org/wiki/Superintendent). Superintendentura była instytucją Kościoła Ewangelickiego nadzorującą i stymulującą funkcjonowanie parafii na terenie określonej diecezji, obejmującej z zasady 1 lub 2 powiaty administracyjne. Na jej czele stał superintendent powoływany przez senat kościelny, prowincjonalnej rady kościelnej, na wniosek generalnego superintendenta, który zasięgał opinii proboszczów diecezjalnych i zarządu okręgu synodu. Do zadań superintendenta należały sprawy zarówno duszpasterskie jak i administracyjne. Szczególnie ważną sprawą było utrzymanie porządku w okręgach kościelnych, wprowadzanie w życie zarządzeń konsystorza, uczestniczenie i przewodniczenie w wyborach proboszczów i kandydatów na te stanowiska, a następnie wprowadzanie ich na urząd. Superintendent czuwał nad podnoszeniem kwalifikacji a więc kształceniem proboszczów, miał oko na ich postawę moralną, wizytował parafie, pomagał w organizowaniu szczególnych uroczystości religijnych, wydawał decyzje w sprawach małżeństw mieszanych. Do zadań szczególnie ważnych należał nadzór nad szkolnictwem kościelnym, państwowym i prywatnym w sprawach nauki religii, opieka nad instytucjami charytatywnymi, zakładami opieki społecznej, a także prowadzenie kasy wdowiej dla wdów po duchownych ewangelickich. Pomoc w działalności Superintendentury i parafii ewangelickich świadczyły świeckie organy społeczne wybierane spośród wiernych, takie jak rady gmin, powiatów, zaś spraw duszpasterskie rozstrzygały synody różnych stopni. Jednostką nadrzędną dla superintendentury był Konsystorz Ewangelicki (sprawy administracji i zarządzania) oraz Generalny Superintendent (sprawy duszpasterskie; z: http://baza.archiwa.gov.pl/sezam/karta.php?arch=66&zesp=67&cd=0; AP w Gorzowie Wlkp., karta zespołu 67: Superintendentura w Gorzowie Wielkopolskim).