Sygn 1-10, sprawy superintendentury 1627-1922; sygn. 11-72, sprawy ogólne szkół i kościołów 1599-1914; sygn. 73-79, sprawy ogólne 1813-1907; sygn. 80-94, sprawy wychowania, moralności i inne 1645-1944; sygn. 95-179, sprawy synodalne 1814-1936 SYGN. 180-186, konferencje diecezjalne 1849-1901; sygn. 187-208, duchowieństwo i służba kościelna 1669-1926; sygn. 209-216, opłaty, składki kościelne, fundusz płac 1870-1925; sygn. 217-255, sprawy majątkowe i finansowe parafii 1708-1945; sygn. 256-281, fundacje, zapisy, sprawy towarzystw i misje 1643-1929; sygn. 282-292, statystyka i sprawozdawczość 1785-1935; sygn. 293-306, kurrendy 1754-1909.

Superintendent - (łac. superintendentus – ‘nadzorca’, kalka językowa z grec. episkopos) – duchowny protestancki sprawujący władzę nadzorczą w stosunku do pastorów określonego obszaru – superintendentury. Ze względu na rangę i obowiązki oraz ze względu na wielkość podlegającego mu terytorium tytuł superintendenta stanowi odpowiednik tytułu rzymskokatolickiego biskupa diecezjalnego lub dziekana, kierującego dekanatem (z: http://pl.wikipedia.org/wiki/Superintendent). Superintendentura była instytucją Kościoła Ewangelickiego nadzorującą i stymulującą funkcjonowanie parafii na terenie określonej diecezji, obejmującej z zasady 1 lub 2 powiaty administracyjne. Na jej czele stał superintendent powoływany przez senat kościelny, prowincjonalnej rady kościelnej, na wniosek generalnego superintendenta, który zasięgał opinii proboszczów diecezjalnych i zarządu okręgu synodu. Do zadań superintendenta należały sprawy zarówno duszpasterskie jak i administracyjne. Szczególnie ważną sprawą było utrzymanie porządku w okręgach kościelnych, wprowadzanie w życie zarządzeń konsystorza, uczestniczenie i przewodniczenie w wyborach proboszczów i kandydatów na te stanowiska, a następnie wprowadzanie ich na urząd. Superintendent czuwał nad podnoszeniem kwalifikacji a więc kształceniem proboszczów, miał oko na ich postawę moralną, wizytował parafie, pomagał w organizowaniu szczególnych uroczystości religijnych, wydawał decyzje w sprawach małżeństw mieszanych. Do zadań szczególnie ważnych należał nadzór nad szkolnictwem kościelnym, państwowym i prywatnym w sprawach nauki religii, opieka nad instytucjami charytatywnymi, zakładami opieki społecznej, a także prowadzenie kasy wdowiej dla wdów po duchownych ewangelickich. Pomoc w działalności Superintendentury i parafii ewangelickich świadczyły świeckie organy społeczne wybierane spośród wiernych, takie jak rady gmin, powiatów, zaś spraw duszpasterskie rozstrzygały synody różnych stopni. Jednostką nadrzędną dla superintendentury był Konsystorz Ewangelicki (sprawy administracji i zarządzania) oraz Generalny Superintendent (sprawy duszpasterskie; z: http://baza.archiwa.gov.pl/sezam/karta.php?arch=66&zesp=67&cd=0; AP w Gorzowie Wlkp., karta zespołu 67: Superintendentura w Gorzowie Wielkopolskim).