Akta notarialne, repertoria, skorowidze

Organizacja notariatu na terenach Księstwa Warszawskiego została określona w instrukcji ministra sprawiedliwości z 23 maja 1808 r. Zgodnie z nią notariusze byli urzędnikami publicznymi ustanowionymi do przyjmowania aktów i kontraktów. Ze względu na terytorialny zasięg działania notariuszy dzielono na powiatowych i departamentowych. Na szczeblu najniższym, usytuowane przy Sądach Pokoju działały jako instytucja jednoosobowa. Do zadań notariusza należało przyjmowanie aktów wpływających z dobrej woli stron, umów, jednostronnych zobowiązań, deklaracji, którym strony powinny lub chciały nadać cechy autentyczności, jakie przywiązane były do aktów publicznych, zapewnić im datację i je przechowywać. Po przyjęciu ustawy hipotecznej w 1825 r. na mocy instrukcji Komisji Rządowej Sprawiedliwości z 22 grudnia 1825 r. zniesiono urząd notariuszy powiatowych i wprowadzono z dniem 1 stycznia 1826 r. rejentów powiatowych. Przepis stanowił, że akta stawały się własnością publiczną. Ustawa notarialna z 1875 r.(rosyjska) czy też prawo o notariacie z 1933 r. nie wprowadzały ważniejszych zmian w organizacji notariatu. Notariusze działali przy wydziałach hipotecznych sądów pokoju (od 1929 r. sądów grodzkich) do 1951 r. Sandomierz i Staszów były siedzibami notariuszy od 1810 r. tj. od momentu wcielenia Galicji Zachodniej do Księstwa warszawskiego. Kancelarie notarialne funkcjonowały w tych miastach do roku 1950 tj. do momentu powołania Państwowych Biur Notarialnych.